Sign now!

• English
• Arabic
• Bahasa Indonesia
• Filipino
• French
• German
• Hindi
• Spanish
• Urdu
• Bosnian - Croatian - Serbian

• Global Week of Action for Justice and Debt Cancellation

  OCT. 10-17, 2022

  We stand in solidarity with the millions of people in countless countries who have taken to the streets over recent months to demand an end to debt domination and the destructive policies of the International Monetary Fund (IMF), the World Bank and other global lenders. From 14-16 October, the IMF and World Bank will again hold their annual meetings to advance their neoliberal policy reforms, a typically wasted opportunity to take bolder actions in support of debt-burdened, climate-stricken countries in the Global South. The IMF has consistently imposed these reforms amid debt crises rooted in global inequalities and colonial legacies. The Covid-19 pandemic has highlighted and aggravated these long-evolving failures of our public health, social and economic systems, requiring a deep rethink of the practices and conditionalities of the IMF, which have frequently contributed to these failures. Almost three years since the UN declared COVID-19 a pandemic, the world faces a troublesome outlook, more deeply unjust, unequal and unsustainable than before.

  The IMF and World Bank continue to largely operate by offering emergency loans instead of meaningful debt cancellation and long overdue reparations for decades of policies that left people poorer and replaced colonialism with economic imperialism. Undue corporate influence has led states to provide massive corporate subsidies and bailouts with little oversight, and rollbacks of environmental protections. The IMF recovery packages have only benefited wealthy corporations, including private lenders, with no relief in sight for peoples weighed down by massive and illegitimate debts, lost jobs, excruciating poverty, collapsing public health systems and intensifying climate events. All global regions, particularly the Global South, have been pushed deeper in multiple crises. This is a resounding indictment of the failed, flawed and futile responses to systemic problems and a clear call for peoples worldwide to push ever more strongly for genuine transformative change.

  The ongoing COVID-19 pandemic continues to cost millions of lives and livelihoods especially among those without public support and access to vaccines. Its economic consequences also increased inequality within and between countries. It led debt-dependent countries piling up more loans on top of unsustainable and illegitimate debts accumulated from previous decades. IFIs, bilateral and private lenders have largely contributed through reckless lending, pushing more loans and debt-creating measures. The IMF increased their disbursements of new loans from $8.3billion in 2019 to $31.6 billion in 2020, while other multilateral institutions also increased their loans from $52.2billion to $70.6 billion. Bilateral and private lending actually decreased from 2019 to 2020.

  On top of these burdens, the IMF persists in levying millions of dollars of surcharges on countries to which it has made large loans, often in disregard of its own statute and norms, including Argentina, Ecuador, Egypt, Pakistan, and Ukraine, among many others.

  In February this year, yet another crisis erupted out of profoundly unequal socio-economic, financial, political and military systems and relations that fracture the world today. Russia’s invasion of Ukraine dramatically worsened the humanitarian crisis worldwide. An estimated 71 million more people are reported to have been pushed into extreme poverty in the wake of dire spillovers of soaring food and energy prices worldwide.

  With interest rates spiking, debt accumulation is rising to record-breaking heights. Several countries now deemed to be on the brink of debt defaults, or at high risk of being so, are projected to follow Sri Lanka, Zambia, Lebanon, Zimbabwe and Suriname. They include Argentina, Pakistan, Egypt, Kenya, Ghana and Tunisia – most of which are middle-income countries -  showing that all countries need access to debt cancellation. Of the new loans to lower and middle-income countries as of 2020, five times as much debt came from private lenders as compared to bilateral lenders. Private lenders were reported to hold US$2.18 trillion or 63 per cent of the long-term external public debts claimed from them, including US$1.73 trillion in the form of bonds.

  This attests to the limitations of the G7/G20’s Debt Service Suspension Initiative (DSSI). It offered nothing to middle-income countries and, because private and multilateral lenders did not take part, it led to less than a quarter of debt payments being suspended for the countries which took part with no reduction in their debt stock.

  Upon the DSSI’s expiry in December 2021, participating countries such as Pakistan resumed debt service payments to the governments which had suspended payments, but under even more difficult circumstances, including bigger debts incurred in the last couple of years and higher interest rates that could rise even more at a moment’s notice. No response has been forthcoming from the governments and IFIs who simply continue to “urge” and “encourage” participation in the face of sheer impunity by private lenders.

  In November 2020, the G20 approved the Common Framework for debt treatments beyond DSSI, a scheme to, in theory, facilitate debt restructuring for some low- and middle-income countries. In almost two years only three countries, Zambia, Ethiopia and Chad, have applied to the Common Framework, and not a single dollar of debt has been so far restructured or canceled yet. The recent news on the IMF program approvals for Zambia show that debt restructuring or reduction will come at the expense of austerity as well as even greater plunder and impunity for those responsible.

  Austerity in its various forms, has pushed impoverished countries into deeper inequality and further debt crises, following IFIs’ conditionality and the dominant neoliberal mindset. This prescription has not changed despite conditions showing the heaviest impacts of austerity measures falling on the most vulnerable and marginalized sectors. Up to 85 per cent of the 107 COVID-19 loans negotiated between the IMF and 85 governments have been found to contain austerity plans to be implemented when the health crisis lifts.

  This also comes at a time of increasingly catastrophic climate events, which inflict the most destructive impacts on those least responsible for the climate crisis, the peoples of the Global South. Behind World Bank pronouncements that the Bank will stop financing upstream investments in oil and gas after 2019 are scores of coal, gas and oil projects that it funded and has yet to account for in contributing to climate change. These projects destroyed rainforests and biodiversity, displaced people and entire communities, locked many countries in the Global South into dependency on the fossil fuel industry, and contributed heavily to the escalation of the climate crisis. Since the 2015 Paris Agreement, the World Bank invested over $12 billion in fossil fuels, $10.5 billion of which were new direct fossil fuel project finance. Billions more flow to fossil fuels through mixed operations and indirect funding. Some $4 billion, or 35 per  cent of the World Bank Group’s fossil fuel assistance since 2015 went to eight G20 countries, several of which provide the largest sources of public subsidies for fossil fuels.

  We refuse to be held hostage by the lenders and global rule-makers who are leading us down a path towards greater inequality, impoverishment, deprivation and ecocide. Urgently, we reiterate the calls we as civil society laid out in 2020, demanding –

  1. Immediate debt cancellation by all lenders – international financial institutions, governments and private lenders - to enable people to deal with the multiple crises; and stronger legislation to make it mandatory for private lenders to participate in debt cancellation;

  2. Systemic changes in financial and economic systems to stop the accumulation of unsustainable and illegitimate debt, to offer fair and comprehensive solutions to debt crises, and to build more equitable, just and post-carbon societies, including putting an end to lending that leads to the exploitation of peoples and destruction of the environment;

  3. The immediate delivery of new, additional and non-debt creating climate finance for adaptation, mitigation and loss and damage, far beyond the unmet $100 billion/year pledge, that adequately meets the needs of the Global South;

  4. Thorough-going national and global review and changes in lending, borrowing and payment policies and practices aimed at preventing the re-accumulation of unsustainable and illegitimate debt, strengthening democratic institutions and processes, upholding human rights and peoples' self- determination, and bringing the IMF, World Bank and other global lenders to justice;

  5. Genuine participatory, inclusive debt transparency and accountability mechanisms and processes, including national debt audits, that will critically examine the nature, purpose, terms and conditions, actual use of loans, and the impacts of loan-supported policies and programs;

  6. The establishment of a fair, transparent, binding and multilateral framework for debt crisis resolution (under the auspices of the UN and not in lender-dominated arenas) that addresses unsustainable and illegitimate debt and recognizes the priority of human rights obligations for all involved;

  7. Reparations for the damages caused to countries, peoples and nature, due to the contracting, use and payment of unsustainable and illegitimate debts and the conditions imposed to guarantee their collection.

   

  Signatories:

• الأسبوع العالمي للحراك حول العدالة وإلغاء الديون

  10 إلى 17 أكتوبر/تشرين الأول 2022

  إننا نتضامن مع ملايين الناس من دول كثيرة خرجوا إلى الشوارع في الأشهر الأخيرة للمطالبة بإنهاء هيمنة الديون والسياسات المدمرة لصندوق النقد الدولي والبنك الدولي وجهات الإقراض العالمية الأخرى. سوف يقوم كل من صندوق النقد الدولي والبنك الدولي مجدداً في 14 إلى 16 أكتوبر/تشرين الأول 2022 بعقد اجتماعاتهما السنوية لإعمال سياسات الإصلاحات النيوليبرالية الخاصة بهما، وهي المناسبة التي تعد فرصة تكرر تفويتها على مدار السنوات الماضية، من قبل هذه المؤسسات المالية الدولية، لاتخاذ تدابير أجرأ دعماً لدول الجنوب العالمي المحملة بأعباء الديون ومشاكل التغير المناخي. لقد دأب صندوق النقد الدولي على فرض إصلاحات سياساتية نيوليبرالية في خضم أزمات الديون التي تضرب بجذورها في اللامساواة العالمية والإرث الاستعماري التاريخي. ولقد جاءت جائحة كوفيد 19 لتسلط الضوء وتفاقم من هذه الإخفاقات طويلة الأجل التي تنال من الصحة العامة والنظم الاجتماعية والاقتصادية، وتتطلب إعادة تفكير عميق في ممارسات واشتراطات صندوق النقد، التي أسهمت كثيراً في هذه الإخفاقات. لقد مرت نحو ثلاث سنوات منذ أعلنت الأمم المتحدة فيروس كوفيد جائحة عالمية، ويواجه العالم الآن أفقاً أكثر مدعاة للقلق، وأكثر انعداماً للعدالة وللمساواة وأقل استدامة من ذي قبل.

  يستمر صندوق النقد الدولي والبنك الدولي في العمل بموجب أساليب الماضي، إذ يقدمان قروضاً لمواجهة الطوارئ بدلاً من إلغاء الديون وتقديم الجبر والتعويض المستحقان منذ زمن طويل بعد عقود من السياسات التي خلّفت الناس أكثر فقراً وأحلت الإمبريالية الاقتصادية محل الاستعمار التقليدي. إن نفوذ الشركات غير المستحق قد أدى بالدول إلى تقديم إعانات هائلة للشركات وباقات إنقاذ للشركات في ظل أقل الإشراف، مع التراجع والانتكاس عن تدابير الحماية البيئية. لم تكن باقات التعافي التي أطلقها صندوق النقد مفيدة إلا للشركات الغنية، والمقرضين من القطاع الخاص، دون توفر إغاثة تُذكر لمن يتحملون أعباء الديون الثقيلة وغير المشروعة وفقدان الوظائف وتفاقم الفقر وانهيار النظم الصحية واشتداد الأحداث المناخية المتطرفة. في واقع الأمر، فإن جميع مناطق العالم، وتحديداً الجنوب العالمي، قد تعمقت في أزماتها المتعددة – وهو مؤشر واضح على الردود المُخفقة والمعيبة وغير المجدية للمشكلات الهيكلية القائمة، ودعوة للناس في جميع أنحاء العالم للدفع بقوة أكبر من أجل تغير حقيقي وقادر على إحداث تحولات جذرية.

  مع تفاقم الأزمات خلال الأعوام الماضية في ظل جائحة كوفيد، فهي مستمرة في التسبب في خسارة ملايين الأرواح وسبل المعاش لا سيما في أوساط أولئك غير الحاصلين على دعم حكومي أو القدرة على أخذ اللقاح. كما زادت الجائحة وعواقبها الاقتصادية من انعدام المساواة داخل الدول وفيما بينها. أدت إلى موجة من التسليف والإقراض، مع مراكمة الدول المعتمدة على القروض للديون فوق تلك الديون السابقة غير المستدامة وغير المشروعة التي تراكمت عليها على مر العقود الماضية. إن المؤسسات المالية الدولية والمقرضين بموجب اتفاقات ثنائية والمقرضين من القطاع الخاص قد أسهموا كثيراً في أعمال التسليف المتهور هذه، مع الدفع نحو المزيد من الحلول المعتمدة على القروض وخلق فرص تزايد الديون. ولقد زاد صندوق النقد الدولي من تعميمه ونشره للقروض الجديدة، من 8.3 مليار دولار في 2019 إلى 31.6 مليار دولار في 2020، في حين أن المؤسسات متعددة الأطراف الأخرى قد زادت سعتها الإقراضية من 52.2 مليار دولار إلى 70.6 مليار دولار. ومن جانبها، تراجعت في حقيقة الأمر اتفاقات الإقراض الثنائية وتشمل الإقراض من القطاع الخاص، من 2019 إلى 2020.

  وفوق هذه الأعباء، يصرّ صندوق النقد الدولي على فرض رسوم بملايين الدولارات على الدول التي قدم لها قروض كبيرة، عادة في تجاهل لأوضاعها وقيمها، وتشمل الأرجنتين والإكوادور ومصر وباكستان وأوكرانيا، من بين دول أخرى.

  في فبراير/شباط من هذا العام، اندلعت أزمة أخرى ورائها مشاكل هيكلية عميقة من اللامساواة في البنى والعلاقات الاجتماعية-الاقتصادية والمالية والسياسية والعسكرية، التي دفعت العالم حالياً إلى حالة من التصدّع. غزت روسيا أوكرانيا، ما أدى إلى تدهور الأزمة الإنسانية على مستوى العالم. هناك ما يُقدر بـ 71 مليون نسمة دُفعوا تحت خط الفقر المدقع في أعقاب موجات تسبب فيها الغزو، من ارتفاع أسعار الغذاء والطاقة على مستوى العالم.

  ومع تصاعد أسعار الفائدة تتراكم الديون بقدر أكبر وعلى مستويات غير مسبوقة. هناك عدة دول الآن أصبحت على شفا عدم القدرة على تسديد فوائد القروض، أو هي معرضة لهذا الخطر بشكل كبير، ومن المقدر لها أن تسير على خطى سريلانكا وزيمبابوي ولبنان وزامبيا وسورينام. تشمل هذه الدول الأرجنتين وباكستان ومصر وكينيا وغانا وتونس – وأغلبها دول دخل متوسط، ما يُظهر أن كافة الدول بحاجة إلى خطط لإلغاء الديون.

  وبالنسبة إلى القروض الجديدة المقدمة إلى الدول منخفضة ومتوسطة الدخل حتى 2020، فإن خمسة أمثال هذه القروض قد جاءت من مقرضين من القطاع الخاص، مقارنة بالقروض الواردة عبر اتفاقات ثنائية. تناقلت التقارير أن هذه الدول أصبحت مدينة للمقرضين من القطاع الخاص 2.18 تريليون دولار، أو 63% من ديونها العامة الخارجية طويلة الأجل، ومنها 1.73 تريليون دولار على صورة أوراق مالية.

  تشهد هذه الديون بوضوح على تصدّع مخططات مجموعة السبعة ومجموعة العشرين، ومنها مبادرة تعليق خدمة الديون (DSSI). لأن المقرضين من القطاع الخاص ومن مؤسسات متعددة الأطراف لا يشاركون في هذه المخططات، فإنها لم تؤد إلا لتعليق خدمة ربع الديون تقريباً في الدول التي ستشارك بالمبادرة.

  ومع انتهاء مدة المبادرة في ديسمبر/كانون الأول 2021، استأنفت دول مثل باكستان خدمة الديون للحكومات التي علقت تسديد الديون المستحقة لها، لكن في ظل ظروف أصعب من ديون أكبر تراكمت عليها أخر عامين وأسعار فائدة أعلى يمكن أن تزيد في لحظة دون سابق إنذار. ولم تظهر أية بوادر للرد أو التعامل من الحكومات والمؤسسات المالية الدولية، التي تستمر ببساطة في "دعوة" و"حث" و"تشجيع" المشاركة في مواجهة قدرة المقرضين من القطاع الخاص الهائلة على الإفلات من العقاب.

  في نوفمبر/تشرين الثاني 2020 وافقت دول العشرين على إطار عمل مشترك للتعامل مع الديون من بعد المبادرة، وهي خطة تيسر – نظرياً – إعادة هيكلة ديون الدول منخفضة ومتوسطة الدخل. وعلى مدار عامين تقريباً لم تتقدم للإطار المشترك سوى ثلاث دول هي زامبيا وأثيوبيا وتشاد، ولم يتم إعادة هيكلة أو إلغاء ولو دولار واحد حتى الآن من الديون. ويظهر من الأنباء التي ظهرت مؤخراً عن موافقة صندوق النقد بشأن زامبيا أن تخفيض أو إعادة هيكلة الديون سيأتي على حساب التقشف، فضلاً عن المزيد من النهب والإفلات من العقاب للجناة.

  التقشف بكافة أشكاله دفع الدول المعرضة للإفقار بدرجة أعمق إلى اللامساواة وأزمات الديون، بناء على اشتراطات المؤسسات المالية الدولية وبناء على العقلية النيوليبرالية المهيمنة. هذه "الوصفة" لم تتغير رغم أن الظروف تُظهر كيف تقع أسوأ آثار التقشف على الأكثر عرضة للخطر والتهميش من الناس. نحو 85% من 107 قروض متصلة بكوفيد تم التفاوض عليها بين صندوق النقد و85 حكومة، تبين أنها اتفاقات تشتمل على خطط تقشف سيتم تنفيذها عندما تنتهي الأزمة الصحية.

  يحدث هذا أيضاً في توقيت نشهد فيه تزايد الأزمات المناخية الكارثية، التي تضرب بأعمق آثارها المدمرة على الأقل مسؤولية عن التسبب في الأزمة المناخية، شعوب الجنوب العالمي. إن وراء تصريحات البنك الدولي بأن البنك سيتوقف عن تمويل الاستثمارات في النفط والغاز بعد 2019، الكثير من مشاريع الفحم والغاز والنفط التي مولها البنك ولم يحاسب بعد على تسببها في التغير المناخي. هذه المشروعات دمرت الغابات المطيرة والتنوع الحيوي، وأدت لتشريد الناس ونزوح مجتمعات بأسرها، وحبست عدة دول بالجنوب في الاعتماد على صناعة الوقود الأحفوري، وأسهمت بقوة في تصاعد الأزمة المناخية. منذ إبرام اتفاق باريس في 2015، استثمر البنك الدولي أكثر من 12 مليار دولار في الوقود الأحفوري، و10.5 مليار دولار منها ذهبت إلى تمويل مشروعات وقود أحفوري بشكل مباشر. وهناك مليارات إضافية تتدفق إلى الوقود الأحفوري عبر مجموعة مختلطة من العمليات والتمويلات غير المباشرة. ونحو 4 مليار دولار (أو 35% من مساعدات مجموعة البنك الدولي لصناعة الوقود الأحفوري منذ 2015) ذهبت إلى ثمانٍ من مجموعة دول العشرين، وهناك عدد منها يعد من أكبر مصادر الإعانات الحكومية لاستثمارات الوقود الأحفوري.

  إننا نرفض احتجازنا رهائن طرف المقرضين وصناع القرار العالمي الذين يقودونا لأسفل على مسار نحو المزيد والمزيد من اللامساواة والإفقار والحرمان وقتل الطبيعة. وبشكل عاجل نؤكد دعوات المجتمع المدني المقدمة في عام 2020 ونطالب بما يلي:

  1. الإلغاء الفوري للديون من قبل جميع المقرضين – من مؤسسات مالية دولية وحكومات ومقرضين من القطاع الخاص، لتمكين الناس من التعامل مع الأزمات المتعددة والمتداخلة، ووضع تشريعات أقوى تجعل من الإلزامي على المقرضين من القطاع الخاص المشاركة في إلغاء الديون.

  2. إحداث تغيرات منهجية وهيكلية في النظم المالية والاقتصادية من أجل وقف التراكم غير المستدام والديون غير المشروعة، ولتقديم حلول نزيهة وشاملة لأزمات الديون، ولبناء مجتمعات أكثر مساواة وعدالة بمنأى عن حرق الكربون، بما يشمل وضع حد للتسليف الذي يؤدي إلى استغلال الناس وتدمير البيئة.

  3. التقديم الفوري لتمويلات جديدة وإضافية لا تهيئ لديون على مسار تمويل التكيف مع التغير المناخي والعمل على تخفيف آثاره والتعامل مع الخسائر والأضرار المترتبة عليه، بما يتجاوز بكثير تعهد المائة مليار دولار السنوية غير المستوفى بعد، وبالقدر الذي يفي باحتياجات الجنوب العالمي.

  4. المراجعة المستفيضة على المستويين الوطني والدولي وإدخال تغييرات في سياسات الإقراض والاقتراض وسداد الأقساط والممارسات الأخرى ذات الصلة المرتبطة بمنع العودة لتراكم الديون غير المستدامة وغير المشروعة، وتقوية المؤسسات والعمليات الديمقراطية، وصون حقوق الإنسان وحق الناس في تقرير المصير، وجلب صندوق النقد الدولي والبنك الدولي وجهات الإقراض العالمية الأخرى إلى العدالة.

  5. سن آليات وعمليات تشاركية وشاملة لشفافية والمحاسبة على الديون، تشمل مراجعات للديون الوطنية، بما يسهل الفحص الحقيقي لطبيعة وغرض وشروط ومواصفات واستخدامات القروض الحقيقية، وآثار السياسات والبرامج المدعومة بالقروض.

  6. تهيئة إطار عمل نزيه وشفاف ومُلزم متعدد الأطراف، لتسوية أزمة الديون (تحت إشراف الأمم المتحدة وليس من خلال المحافل التي تسيطر عليها الأطراف المُقرضة) بما يؤدي للتصدي للديون غير المستدامة أو المشروعة، والإقرار بأولوية التزامات حقوق الإنسان لجميع الأطراف.

  7. تقديم الجبر والتعويض على الأضرار اللاحقة بالدول والشعوب والطبيعة بسبب التعاقد على واستخدام ودفع ديون غير مستدامة أو مشروعة، والشروط المفروضة لضمان سدادها.

   

  الموقعون:

• Pernyataan Minggu Aksi Global untuk Keadilan dan Penghapusan Utang

  10-17 Oktober 2022

  Kami menyatakan solidaritas dengan jutaan rakyat di berbagai negara yang melakukan unjuk rasa dalam beberapa bulan terakhir untuk menuntut berakhirnya dominasi utang dan kebijakan merusak lainnya yang dikeluarkan oleh IMF (Dana Moneter International), Bank Dunia dan kreditor tingkat global lainnya. 

  IMF dan Bank Dunia akan kembali mengadakan pertemuan tahunan pada tanggal 14-16 Oktober 2022 untuk melanjutkan reformasi kebijakan neoliberalnya. Kembali lagi terjadi sebuah pemborosan waktu yang sudah berlangsung selama bertahun-tahun, karena lembaga keuangan internasional ini tidak mampu menghasilkan tindakan lebih nyata untuk membantu negara berkembang yang terbebani utang dan dilanda krisis iklim. IMF secara konsisten memberlakukan reformasi kebijakan neoliberal di tengah krisis utang yang berakar pada ketidaksetaraan ekonomi global dan warisan masa penjajahan. Pandemi Covid-19 memperlihatkan  gagalnya sistem kesehatan publik, sosial dan ekonomi kita. Kita perlu meninjau kembali praktek dan persyaratan IMF yang berkontribusi pada kegagalan ini. Hampir tiga tahun sejak PBB menyatakan COVID-19 sebagai pandemi, dunia menghadapi situasi yang lebih sulit, tidak adil, tidak setara, dan tidak berkelanjutan dibandingkan sebelumnya.  Namun, IMF dan Bank Dunia terus beroperasi seperti biasa dengan menawarkan pinjaman darurat dan bukannya pembatalan utang.  Dengan demikian perbaikan kondisi ekonomi menjadi tertunda selama beberapa dekade, menjadikan rakyat lebih miskin, dan menggantikan kolonialisme dengan imperialisme ekonomi.

  Tekanan korporasi menyebabkan negara memberikan subsidi dan talangan dana besar-besaran kepada mereka, dibarengi oleh kurangnya pengawasan dan kemunduran perlindungan lingkungan. Paket pemulihan IMF hanya menguntungkan perusahaan kaya, termasuk kreditor swasta, tanpa memperdulikan perlunya bantuan bagi rakyat yang terbebani derasnya utang haram, kehilangan pekerjaan, mengalami siksaan kemiskinan, keruntuhan sistem kesehatan masyarakat, dan meningkatnya krisis iklim. Sebenarnya, semua negara, termasuk negara  berkembang tenggelam lebih dalam ke berbagai krisis. Hal ini merupakan sebuah indikasi kegagalan respon terhadap masalah sistemik. Karenanya, dibutuhkan dorongan lebih kuat dari rakyat di seluruh dunia untuk sebuah perubahan mendasar.

  Pandemi COVID-19 terus menelan jutaan nyawa dan menghancurkan mata pencaharian terutama bagi mereka yang tidak mendapatkan layanan publik dan akses ke vaksin. Pandemi dan konsekuensi ekonominya juga meningkatkan ketidaksetaraan di dalam dan antarnegara. Hal ini menyebabkan negara yang tergantung pada utang menumpuk lebih banyak pinjaman di atas utang haram dan tidak berkelanjutan yang sudah tertimbun sejak dekade sebelumnya. Lembaga Keuangan Internasional (LKI), kreditor bilateral dan swasta sebagian besar yang selama ini telah berkontribusi memberikan pinjaman semaunya, mendorong makin lebih banyak pinjaman dan langkah-langkah menciptakan utang. IMF meningkatkan pencairan pinjaman baru dari USD 8,3 milyar tahun 2019 menjadi USD 31,6 milyar di tahun 2020, sementara pinjaman lembaga multilateral lainnya juga meningkat dari USD 52,2 milyar menjadi USD 70,6 milyar. Meskipun di lain pihak pinjaman bilateral dan swasta justru menurun dari 2019 ke 2020.

  Di atas beban utang tersebut, IMF terus menerapkan biaya tambahan jutaan dolar ke negara-negara yang berutang sangat tinggi, termasuk Argentina, Ekuador, Mesir, Pakistan, dan Ukraina, sering dengan mengabaikan ketentuannya sendiri.

  Pada bulan Februari tahun ini, krisis lain mencuat akibat ketidakseimbangan sistem dan relasi  sosial-ekonomi, keuangan, politik dan militer yang menghancurkan dunia saat ini. Rusia menginvasi Ukraina dan memperburuk krisis kemanusiaan di seluruh dunia. Diperkirakan 71 juta lebih orang dilaporkan jatuh ke jurang kemiskinan ekstrem akibat melonjaknya harga pangan dan energi di seluruh dunia.

  Dengan melonjaknya suku bunga, akumulasi utang memecahkan rekor tertinggi. Beberapa negara (antara lain Argentina, Pakistan, Mesir, Kenya, Ghana atau Tunisia -- sebagian besar negara berpenghasilan menengah) sedang di ambang gagal bayar utang, dan diperkirakan akan cepat mengikuti jejak Sri Lanka, Zambia, Lebanon, Zimbabwe, dan Suriname. Hal ini menunjukkan bahwa semua negara membutuhkan akses ke skema pembatalan utang. Di antara pinjaman baru ke negara-negara berpenghasilan rendah dan menengah pada tahun 2020, pinjaman dari kreditor swasta lima kali lebih tinggi dibandingkan kreditor  bilateral. Dilaporkan, utang ke kreditor swasta berjumlah USD 2,18 trilyun atau 63% dari utang publik eksternal jangka panjang, di mana USD 1,73 triliun di antaranya dalam bentuk obligasi.

  Hal ini jelas membuktikan kelemahan skema G7/G20  Debt Service Suspension Initiative (DSSI) atau Skema Pengunduran Pembayan Utang. Skema ini tidak berlaku untuk negara berpendapatan menengah karena kreditor swasta dan multilateral tidak terlibat. Akibatnya,  hanya kurang dari seperempat pembayaran utang negara yang bisa diundur sesuai skema, dan tidak terjadi pengurangan dalam timbunan utang mereka.

  DSSI berakhir Desember 2021. Negara-negara yang berpartisipasi dalam skema tersebut seperti Pakistan melanjutkan pembayaran utang, tetapi dalam keadaan yang lebih sulit dari sebelumnya, termasuk utang yang menjadi lebih besar dalam beberapa tahun terakhir akibat tingkat suku bunga yang lebih tinggi dań terus meningkat. Tidak ada tanggapan dari pemerintah dan LKI mengenai hal ini; yang ada adalah terus "mendesak" dan "mendorong" partisipasi walau menghadapi impunitas yang dimiliki kreditor swasta.

  Pada November 2020, G20 menyetujui Kerangka Kerja Umum untuk penanganan utang di luar skema DSSI. Secara teori merupakan skema memfasilitasi restrukturisasi utang untuk beberapa negara berpenghasilan rendah dan menengah. Selama hampir dua tahun hanya 3 negara, Zambia, Ethiopia dan Chad, yang telah menerapkan skema ini. Namun sejauh ini belum ada satu dolar pun utang yang direstrukturisasi atau dibatalkan. Berita terbaru tentang persetujuan program IMF untuk Zambia menunjukkan bahwa restrukturisasi atau pengurangan utang akan dilakukan melalui penghematan ekonomi.

  Penghematan ekonomi dalam berbagai bentuknya telah menenggelamkan negara-negara miskin kedalam ketidaksetaraan yang lebih besar dan krisis utang lebih lanjut, akibat mengikuti persyaratan LKI dan pola pikir neoliberal yang dominan. Resep ini tidak berubah meskipun kondisi  negara menunjukkan bahwa dampak terberat dari langkah-langkah penghematan ini terbebankan pada sektor yang paling rentan dan terpinggirkan. Hingga 85% dari 107 pinjaman COVID-19 yang dinegosiasikan antara IMF dan 85 pemerintah, ternyata mengandung rencana penghematan yang akan dilaksanakan ketika krisis kesehatan berakhir.

  Hal ini juga terjadi pada saat bencana dan krisis iklim yang semakin para, dan menimbulkan dampak terburuk terhadap mereka yang paling tidak bertanggung jawab atas krisis iklim, yaitu rakyat di negara berkembang. Di balik pernyataan Bank Dunia bahwa akan menghentikan pembiayaan investasi hulu untuk minyak bumi dan gas setelah tahun 2019, terdapat sejumlah proyek batu bara, gas, dan minyak bumi yang telah didanai dan perlu diperhitungkan kontribusinya terhadap perubahan iklim. Proyek-proyek tersebut menghancurkan hutan tropis dan keanekaragaman hayati,  menyebabkan penggusuran masyarakat adat dan lokal, menjerat banyak negara berkembang dalam ketergantungan pada industri bahan bakar fosil,  serta berkontribusi besar terhadap eskalasi krisis iklim. Sejak Perjanjian Paris 2015, Bank Dunia menginvestasikan lebih dari USD12 milyar untuk bahan bakar fosil, USD 10,5 milyar di antaranya adalah pembiayaan proyek bahan bakar fosil langsung yang baru. Milyaran USD kini lebih banyak mengalir ke bahan bakar fosil melalui pembiayaan campuran dan pendanaan tidak langsung. Sekitar USD 4 milyar atau 35% dari bantuan bahan bakar fosil dari Grup Bank Dunia sejak 2015 mengalir ke delapan negara G20, yang beberapa di antaranya menyediakan sumber subsidi publik terbesar untuk bahan bakar fosil.

  Kami menolak disandera oleh kreditor dan pembuat aturan global yang menjerumuskan kami ke jalan menuju ketidaksetaraan yang lebih besar, pemiskinan, perampasan dan penghacuran lingkungan. Kami menegaskan kembali tuntutan pada tahun 2020, yaitu:

  1. Pembatalan utang segera oleh semua kreditor termasuk lembaga keuangan internasional, pemerintah dan swasta , sehingga memungkinkan rakyat mampu menghadapi berbagai krisis; dan adanya peraturan-perundang yang lebih kuat untuk mewajibkan kreditor swasta terlibat dalam penghapusan utang;

  2. Perubahan sistemik dalam sistem keuangan dan ekonomi untuk menghentikan akumulasi utang haram dan yang tidak berkelanjutan, agar dapat menawarkan solusi krisis utang secara adil dan komprehensif, untuk membangun masyarakat yang lebih adil, setara, dan pasca-karbon, termasuk mengakhiri utang yang memicu eksploitasi rakyat dan perusakan lingkungan hidup;

  3. Penyediaan segera pendanaan iklim baru, tambahan dan tanpa utang untuk kegiatan adaptasi, mitigasi dan untuk mengatasi kerugian/kerusakan, yang harusnya jauh melampaui janji USD 100 milyar/tahun yang di lain pihak belum terpenuhi selama ini. Dengan demikian tersedia dana untuk memenuhi kebutuhan negara berkembang untuk mengatasi krisis iklim;

  4. Kajian nasional dan global secara menyeluruh, perubahan kebijakan dan praktik pinjaman dan pembayaran dengan tujuan mencegah akumulasi kembali utang haram dan tidak berkelanjutan, menguatkan proses dan institusi demokrasi, dan menegakkan hak asasi manusia agar dapat menentukan nasibnya sendiri;

  5. Pengembangan mekanisme dan proses transparansi dan akuntabilitas utang yang benar-benar partisipatif dan inklusif, termasuk audit utang nasional, untuk memeriksa secara kritis atas sifat, tujuan, syarat dan ketentuan, penggunaan pinjaman yang sebenarnya, dan dampak kebijakan dan program yang didukung pinjaman;

  6. Pembentukan kerangka kerja multilateral yang adil, transparan, dan mengikat untuk solusi krisis utang (di bawah PBB dan tidak di arena yang didominasi kreditor) yang menangani utang haram dan yang tidak berkelanjutan, dengan di lain pihak mengakui prioitas kewajiban menghormati HAM untuk semua yang terlibat;

  7. Reparasi untuk kerusakan yang ditimbulkan terhadap negara, rakyat, dan alam akibat kontrak, penggunaan, dan pembayaran hutang haram dan yang tidak berkelanjutan serta persyaratan yang dikenakan untuk menjamin pengembaliannya.

   

  Penandatangan:

• Pandaigdigang Linggo ng Pagkilos para sa Katarungan at Kanselasyon ng Utang 

  Ika 10 - 17 ng Oktubre 2022

  Kami ay nakikiisa sa milyon milyong tao mula sa iba’t ibang bansa na nakibaka sa lansangan nitong mga nakaraang buwan upang manawagan na itigil na ang pangingibabaw ng pangungutang at mga mapaminsalang polisiya ng International Monetary Fund (IMF), World Bank, at iba pang mga global lender.

  Mula Oktubre 14 hanggang 16, ang IMF at World Bank ay muling magpupulong upang isulong ang kanilang mga neoliberal na reporma sa polisiya. Patuloy na ipinapataw ng IMF ang mga reporma na ito bagamat nasa gitna ng kirsis sa pagkakautang na nag-uugat sa pandaigdigang hindi pagkapantay-pantay at legasiyang kolonyal. Dahil sa Covid-19, naisawalat at napalubha ang mga matagal nang kapalpakan sa ating pampublikong kalusugan, lipunan, at ekonomiya, kaya nararapat na muling pag-isapan nang malalim ang mga pamamaraan at kondisyones ng IMF, na siyang madalas na nag-aambag sa mga kapalpakan na ito. Halos tatlong taon mula nang idineklara ng UN ang Covid-19 bilang isang pandemya, ang mundo ay kumakaharap sa nakababahalang disposisyon, higit na di-makatarungan, hindi pantay-pantay, at lalong hindi sustenable.

  Ang IMF at World Bank ay patuloy na pinapatakbo sa pamamagitan nang pag-aalok ng emergency loans, sa halip na kanselahin ang lumalaking pampublikong utang at magbayad ng reparations o bayad-pinsala para sa mga polisiyang nagdulot ng mas malaking pahirap sa mga tao. Sa katunayan ay pinalitan lamang ng pang-ekonomiyang imperyalismo ang kolonyalismo. Tulak ng malakas na impluwensiya ng mga korporasyon, pinaglalaanan sila ng subsidyo ng mga estado sa gitna ng krisis. Lalong binabale-wala ang proteksyong pangkalikasan. Ang mga di umano’y “recovery packages” ng IMF ay tanging napakikinabangan lang ng mga mayayamang korporasyon kabilang ang mga private lenders. Walang itong ibinunga na kaginhawaan para sa mga taong pinapasan ang sandamakmak na problema tulad ng pabigat na pagbubuwis at pagbabayad ng ilehitimong utang, kawalan ng trabaho, malubhang kahirapan, kapos na kapos na pampublikong serbisyong pang-kalusugan, at tumitinding krisis sa klima.

  Buong mundo, lalo na ang mga bansa sa Global South, ay ibinabaon ng napakaraming krisis. Ito ay maugong na kasakdalan sa palpak, mali, at hungkag na tugon sa mga problemang naka-ugat sa sistemang neoliberal. Ito rin ay matunog na panawagan sa lahat ng mamamayan na lalong paigtingin ang paglaban para sa tunay at makabuluhang pagbabago.

  Hanggang sa kasalukuyan, ang pandemyang Covid-19 ay patuloy na pumipinsala sa milyon milyong buhay at kabuhayan lalo na sa mga bansang walang pampublikong suporta at akses sa bakuna. Higit pa nitong pinalala ang di pagkapantay-pantay sa loob at pagitan ng mga bansa. Dahil sa pagtutulak ng pangungutang bilang solusyon sa krisis, nadagdagan pa ang utang na lumolobo na sa nakaraang mga dekada. Itinaas ng IMF ang kanilang paluwal ng bagong mga pagpapautang mula $8.3 bilyon noong 2019 sa $31.6 bilyon noong 2020, habang ang ibang mga institusyong multilateral ay nagtaas din ng kanilang pagpapautang mula $52.2 bilyon sa $70.6 bilyon. Sa katunayan, ang bilateral at private lending ay bumaba naman mula 2019 kumpara sa 2020.

  Higit pa sa mga pasakit na ito, ipinagpupumilit ng IMF ang pagpapataw ng milyon milyong dolyar na patong na singil sa mga bansang iginawaran na ng malalaking pautang, madalas na binabalewala ang sariling mga batas at pamantayan, kabilang ang Argentina, Ecuador, Egypt, Pakistan, Ukraine, at iba pang mga bansa.

  Nitong nakaraang Pebrero, sinalakay ng Rusya ang Ukraine, dala ng hindi pantay na sistema at mga relasyong panlipunan, pang-ekonomiya, pinansiyal, pulitikal, at militar na bumibiyak sa mundo ngayon. Mahigit 71 milyong katao ang naitalang itinulak sa matinding kahirapan dahil sa biglang pag-angat presyo ng pagkain at enerhiya sa buong mundo.

  Sa pagbulusok pataas ng interes sa utang, ang antas ng utang ay umaangat na sa karurukan. Maraming bansang ngayo’y nalalapit na sa punto ng default o hindi na kayang bayaran ang utang at hindi malayong matulad sa Sri Lanka, Zambia, Lebanon, Zimbabwe, at Suriname. Ang sitwasyon ng  Argentina, Pakistan, Egypt, Kenya, Ghana, at Tunisia  — na karamiha’y tinaguriang middle-income at hindi kasali sa mga limitadong hakbang na debt relief  — ay nagbibigay diin sa pangangailangan na kanselahin ang utang. Kung titingnan ang mga bagong utang sa lower at middle-income na mga bansa noong 2020, mahigit limang beses na mas mataas ang inutang ng mga pamahalaan sa private lenders kumpara sa inutang sa iba pang gobyerno. Ang private lenders ay naiulat na humahawak ng US$2.18 trilyon o 63 porsyento ng pangmatagalan na panlabas na pampublikong utang, kabilang ang US$1.73 trilyon sa porma ng bonds.

  Ito ay sumasalamin sa maraming limitasyon ng inalok na Debt Service Suspension Initiative (DSSI) ng mayayamang bansa na karamihan ay bumubuo ng G7/G20. Walang naidulot itong kaluwagan sa mga middle-income na bansa. Dahil hinayaan lamang na hindi sumali ang mga private at multilateral lenders sa DSSI, mas maliit sa sangkapat (one-fourth) na bayad-utang ang isinuspende para sa mga bansang nakasama dito, at wala ring bawas sa kanilang kabuuang utang.

  Sa pagtatapos ng DSSI noong Disyembre 2021, ang mga kalahok na bansa tulad ng Pakistan ay nagpatuloy sa pagbabayad ng debt service, subalit nakapailalim na sa mas mahirap na kalagayan, kasama ang karagdagang utang nitong mga nakaraang taon at mas mataas na interes na maaari pang umakyat sa isang iglap. Wala pa ring tugon mula sa mga pamahalaan at institusyong pinansiyal, maliban sa simpleng “paghikayat” ng partisipasyon ng mga private lenders sa pagpapagaan ng pabigat nang pabigat na pasan na utang.

  Noong November 2020, inaprubahan naman ng G20 ang Common Framework ituloy ang pagharap sa problema ng utang. Ngunit sa halos dalawang taon, tatlong bansa lamang, (Zambia, Ethiopia, at Chad), ang nag-apply sa Common Framework, at wala pang ni isang dolyar ng utang ang nakansela o napailalim sa restructuring. Ang kasalukuyang mga balita ukol sa pag-apruba ng mga programa ng IMF sa Zambia ay nagpapakita na ang pagrestraktura at pagbabawas ng utang ay mauuwi lamang sa pagpilit sa mga pamahalaan na maghigpit ng sinturon (austerity) lalo na na sa pagbibigay ng mga batayang serbisyong pampubliko. Hindi malayong mangyari ang malawakang pandarambong at walang habas na pagkamal ng tubo mula sa negosyo ng pagpapautang.

  Ang austerity, isang rekisito upang ma-akses ang pautang – ay nagtutulak sa mga mahihirap na bansa na mabaon pa lalo sa hindi pagkapantay-pantay at pagkakautang. Hindi binabago ang tagubilin na ito bagamat may malawak na karanasan at pag-aaral na lalo itong magdudulot ng kahirapan sa mga naghihikahos na mga sektor. Mahigit 85 porsyento ng 107 na pautang sa Covid-19 na napagkasunduan ng IMF at 85 na mga gobyerno ay napag-alaman na naglalaman ng iba’t ibang plano upang bawasan ang gastos panlipunan ng mga pamahalaan pagkatapos ng pandemya.

  Dama rin natin ang tumitinding pagbabago ng klima, na lubos na nagpapahirap sa mga taong wala namang kinalaman sa pagkasira ng sistemang klimatiko kung ihahambing sa bigat ng pinsala na idinulot ng mayayamang bansa at mga malalaking pribadong korporasyon. Sa kabila ng mga proklamasyon ng World Bank na hanggang 2019 na lang ang pagpondo nila sa fossil fuels, marami pa ring proyektong may kinalaman sa paggamit ng carbon, langis, at gasolina ang  kanilang pinondohan. Hindi pa rin kinikilala ng World Bank na malaki ang kanilang dapat panagutan sa paglala ng climate change, pagkasira ng kagubatan at biodiversity, pagkawatak-watak ng mga komunidad, at pagkabihag ng mga bansa ng Global South sa industriya ng fossil fuel. Simula nang pinagtibay ang 2015 Paris Agreement, ang World Bank ay namuhunan ng mahigit $12 bilyong sa fossil fuels; $10.5 bilyon nito ay binubuo ng bagong mga proyektong fossil fuels. Bilyon bilyon pang pinansya ang napupunta sa industriya ng fossil fuels sa pamamagitan ng iba pang pinaghalong iskema at di-tuwirang mga paraan ng pamumuhunan. Higit $4 bilyon, o 35 porsyento ng fossil fuel assistance ng World Bank mula 2015 ay napunta sa walong bansang kabilang sa G20; karamihan sa kanila ay nabibilang sa pinakamalaking pinagmumulan ng pampublikong subsidyo sa fossil fuels.

  Hindi tayo pumapayag na patuloy na maging bihag ng mga dambuhalang nagpapa-utang at mga naghahari-harian. Ang kanilang mga desisyon at patakaran ang siyang hahatak sa atin tungo lamang sa mas matinding kahirapan, mas malalim na di-pagkaka-pantay-pantay at pagkakait, at lubusang pagkasira ng ating planeta at ekolohiya. Mahigpit nating ipinapawagan muli ang inilatag na noon pang 2020 -- 

  1. Sa lahat ng nagtutulak ng pampublikong utang – ang IMF, World Bank, mga pamahalaan, mga pribadong ahensya: agad-agarang kanselasyon ng utang at paglaan ng sapat at tuloy-tuloy na pondo upang tugunan ang matinding pangangailangan ng mamamayan sa gitna ng krisis sa kalusugan, ekonomiya at klima. Partikular sa mga pribadong korporasyon na ginagawang negosyo ang pagpapautang sa mga bansa – iginigiit din natin na magkaroon ng epektibo at mas malakas na mga batas upang matiyak ang kanilang partisipasyon sa pagkansela ng utang, bagay na hindi nila pinapahalagahan hanggang ngayon.

  2. Tunay na pagbabago sa sistema ng ekonomiya at pinansya ng pinansyal upang wakasan na ang patuloy na paglobo ng di-mabayaran at ilehitimong utang; at makatarungan at komprehensibong mga solusyon sa patindi nang patindi na sakuna ng utang tungo sa pagtatayo ng mga lipunan na totoong isinasabuhay ang pagkakapantay-pantay, pagtalikod sa fossil fuels o carbon na nagpapaigting ng krisis sa klima at krisis ng kahirapan; at pagwaksi sa mga sistema at pamamaraan ng pangungutang na lalo lamang nagpapalalim sa pagsasamantala ng mga mamamayan at pagkasira ng kalikasan.

  3. Agad-agarang paglalaan at pagbibigay ng bago at karagdagang pinansyang pang-klima para sa sapat na pagtugon at kahandaan sa krisis ng klima (adaptation) at upang limitahan ang lalo pang pag-init ng mundo at iwasan ang mga negatibong epekto nito (mitigation). Kailangang tuparin ng mayayamang bansa ang responsibilidad nilang maghatid ng bago at dagdag na pondo  – hindi utang –  na sapat na matugunan ang mga pangangailan ng mga apektadong bansa. Ito’y higit pa sa napako nilang pangako ng  $100 billion bawat taon para sa adaptation, mitigation at loss and damage (mga epekto ng matitinding sakuna dulot ng climate change na lagpas na sa kakayahang iwasan o paghandaan, o epekto ng kawalan ng rekurso upang harapin at maigpawan ang mga ito).

  4. Komprehensibong pagsusuri at pagbabago sa pambansa at pandaigdigang antas ng mga patakaran sa pagpapautang, pangungutang, at pagbabayad ng utang. Layon nitong iwasan at wakasan ang paglaki ng hindi na mabayarang utang at mga ilehitimong utang; palakasin ang mga demokratikong proseso sa pamamahala sa utang; panindigan ang mga batayang karapatan kasama na ang karapatan ng mga mamayan sa sariling pagpapasya; at panagutin ang IMF, World Bank at iba pang nagpapautang sa mga gobyerno sa kanilang mga polisiyang labag sa interest at kagalingan ng taumbayan.

  5. Pagtatag ng tunay na demokratiko at responsableng mga mekanismo at proseso, kasama na ang mga pambansang debt audit, na siyang mag-aaral at magsusuri sa katangian ng pampublikong utang, mga layunin nito, mga kontrata, pamamaraan nang paggamit, epekto ng mga proyektong tinustusan ng utang sa mga komunidad at kalikasan, atbp.

  6. Paglatag at pagtatag ng isang balangkas at proseso sa ilalim ng United Nations na magtitiyak na ang problema sa pampublikong utang ay binibigyang lunas sa pamamagitan ng mga pamamaraang bukas, demokratiko at makatarungan (at hindi pinagpapasyahan ng iilang makapangyarihan bansa o ahensya) na kumikilala sa usapin ng di-mabayarang utang o unsustainable debt at mga ilehitimong utang; at pinapahalagahan ang obligasyong tuparin ang mga karapatang pantao.

   

  Mga lumagda:

• Ébauche de déclaration de signature GWoA 2022

  Nous sommes solidaires des millions de personnes dans d'innombrables pays qui sont descendues dans la rue ces derniers mois pour exiger la fin de la domination par la dette et des politiques destructrices du Fonds monétaire international (FMI), de la Banque mondiale et d'autres prêteurs mondiaux. Du 14 au 16 octobre 2022, le Fonds monétaire international (FMI) et la Banque mondiale (BM) tiendront à nouveau leurs réunions annuelles pour faire avancer leurs réformes politiques néolibérales, une opportunité généralement gâchée depuis de nombreuses années par ces institutions financières internationales (IFI) pour prendre des mesures plus audacieuses pour soutenir les pays du Sud endettés et frappés par le climat. Le FMI a constamment imposé des réformes politiques néolibérales au milieu des crises de la dette enracinées dans les inégalités mondiales et les héritages coloniaux. La pandémie de Covid-19 a particulièrement mis en lumière et aggravé ces défaillances de longue date de nos systèmes sanitaires, sociaux et économiques publics, nécessitant de repenser en profondeur les pratiques et les conditionnalités du FMI, qui ont fréquemment contribué à ces défaillances. Près de trois ans après que l'ONU a déclaré le COVID-19 comme une pandémie, le monde fait face à une perspective encore plus sombre, plus profondément injuste, inégale et insoutenable qu'auparavant.

  Le FMI et la Banque mondiale continuent de fonctionner en grande partie comme d'habitude en offrant des prêts d'urgence au lieu d'une annulation significative de la dette et de réparations attendues depuis longtemps pour des décennies de politiques qui ont appauvri les gens et remplacé le colonialisme par l'impérialisme économique. L'influence indue des entreprises a conduit les États à fournir des subventions et des renflouements massifs aux entreprises avec peu de surveillance, à réduire les protections environnementales. Les plans de relance du FMI n'ont profité qu'aux riches entreprises, y compris les créanciers privés, sans aucun soulagement en vue pour les peuples accablés par des dettes massives et illégitimes, des emplois perdus, une pauvreté atroce, l'effondrement des systèmes de santé publique et l'intensification des événements climatiques. En vérité, toutes les régions du monde, en particulier les pays du Sud, ont sombré plus profondément dans de multiples crises -- une accusation retentissante des réponses ratées, imparfaites et futiles aux problèmes systémiques ainsi qu'un appel clair aux peuples du monde entier pour qu'ils poussent toujours plus fort pour un changement véritable et transformateur.

  Tout en exacerbant les crises des dernières années, la pandémie actuelle de COVID-19 continue de coûter des millions de vies et de moyens de subsistance, en particulier parmi ceux qui n'ont pas de soutien public et d'accès aux vaccins. La pandémie et ses conséquences économiques ont également accru les inégalités au sein des pays et entre eux. Elle a conduit les pays dépendants de la dette à accumuler davantage de prêts en plus des dettes insoutenables et illégitimes accumulées au cours des décennies précédentes. Les IFI, les créanciers bilatéraux et privés ont largement contribué avec des prêts imprudents, poussant plus de prêts et de solutions génératrices de dette. Le FMI a augmenté ses décaissements de nouveaux prêts de 8,3 milliards de dollars en 2019 à 31,6 milliards de dollars en 2020, tandis que d'autres institutions multilatérales sont également passées de 52,2 milliards à 70,6 milliards. Les prêts bilatéraux et notamment privés ont en effet diminué de 2019 à 2020.

  En plus de ces fardeaux, le FMI persiste à prélever des millions de dollars de surtaxes/commissions additionnelles sur les pays auxquels il a accordé des prêts importants, souvent au mépris de ses propres statuts et normes, notamment l'Argentine, l'Équateur, l'Égypte, le Pakistan et l'Ukraine, parmi beaucoup d'autres.

  En février de cette année, une nouvelle crise a éclaté à cause de systèmes et de relations socio-économiques, financiers, politiques et militaires profondément inégaux qui fracturent le monde aujourd'hui. La Russie a envahi l'Ukraine, aggravant la crise humanitaire dans le monde. Selon les estimations, 71 millions de personnes supplémentaires sont tombées dans l'extrême pauvreté à la suite des retombées désastreuses de la flambée des prix des denrées alimentaires et de l'énergie dans le monde.

  Avec l'envolée des taux d'intérêt, l'accumulation de la dette atteint des sommets encore plus élevés. Plusieurs pays considérés aujourd'hui comme étant au bord du défaut de paiement, ou risquant fortement de l'être, devraient suivre le Sri Lanka, la Zambie, le Liban, le Zimbabwe et le Suriname.  Il s'agit notamment de l'Argentine, du Pakistan, de l'Égypte, du Kenya, du Ghana ou de la Tunisie - pour la plupart des pays à revenu intermédiaire, ce qui montre que tous les pays doivent avoir accès aux programmes d'annulation de la dette.

  Parmi les nouveaux prêts accordés aux pays à revenu faible et intermédiaire à partir de 2020, cinq fois plus proviennent de prêteurs privés que de prêteurs bilatéraux. Les pays à faible revenu et à revenu intermédiaire doivent 2,18 billions de dollars US aux prêteurs privés, soit 63 % de leur dette publique extérieure à long terme, dont 1 730 milliards de dollars sous forme d'obligations.

  Ils témoignent clairement des fissures dans les dispositifs du G7/G20 tels que l'Initiative de Suspension du Service de la Dette (ISSD). Les créanciers privés et multilatéraux n'ayant pas participé à ce programme, moins d'un quart des paiements de la dette ont été suspendus pour les pays qui y ont participé.

  À l'expiration de l’ISSD en décembre 2021, les pays participants, comme le Pakistan, ont repris les paiements du service de la dette aux gouvernements qui l'avaient suspendu, mais dans des circonstances plus difficiles, avec des dettes plus importantes contractées au cours des deux dernières années et des taux d'intérêt plus élevés qui pourraient encore augmenter à tout moment. Aucune réponse n'a été apportée par les gouvernements et les IFI, qui continuent simplement à "exhorter" et à "encourager" la participation face à l'impunité pure et simple des créanciers privés. 

  En novembre 2020, le G20 a approuvé le Cadre commun pour le traitement de la dette au-delà de l’ISSD, un dispositif destiné, en théorie, à faciliter la restructuration de la dette de certains pays à revenu faible ou intermédiaire. En presque deux ans, seuls trois pays, la Zambie, l'Éthiopie et le Tchad, se sont portés candidats au Cadre commun, et pas un seul dollar de dette n'a encore été restructuré ou annulé à ce jour. L’actualité récente concernant l'approbation du programme du FMI pour la Zambie montrent que la restructuration ou la réduction de la dette se fera au prix de l'austérité ainsi que d'un pillage encore plus important et de l'impunité des responsables.

  L'austérité, sous ses diverses formes, a plongé les pays appauvris dans des inégalités plus profondes et dans de nouvelles crises de la dette, en raison des conditionnalités des IFI et à l'état d'esprit néolibéral dominant.  Cette prescription n'a pas changé malgré les conditions montrant que les impacts les plus lourds des mesures d'austérité tombent sur les secteurs les plus vulnérables et marginalisés. Il s'est avéré que jusqu'à 85 % des 107 prêts COVID-19 négociés entre le FMI et 85 gouvernements contenaient des plans d'austérité à mettre en œuvre lorsque la crise sanitaire s'estompera.

  Cette situation survient également à un moment où les événements climatiques sont de plus en plus catastrophiques, infligeant les impacts les plus destructeurs aux moins responsables de la crise climatique, les peuples du Sud. Derrière les déclarations de la Banque mondiale selon lesquelles elle cessera de financer les investissements en amont dans le pétrole et le gaz après 2019, se cachent des dizaines de projets liés au charbon, au gaz et au pétrole qu'elle a financés et dont elle n'a pas encore rendu compte de la contribution au changement climatique. Ces projets ont détruit des forêts tropicales et la biodiversité, déplacé des personnes et des communautés entières, enfermé de nombreux pays du Sud dans la dépendance à l'industrie des combustibles fossiles, et contribué fortement à l'escalade de la crise climatique. Depuis l'Accord de Paris de 2015, la Banque mondiale a investi plus de 12 milliards de dollars dans les combustibles fossiles, dont 10,5 milliards de dollars de nouveaux financements directs de projets de combustibles fossiles. Des milliards supplémentaires vont aux combustibles fossiles par le biais d'opérations mixtes et de financements indirects. Quelques 4 milliards de dollars, soit 35 % de l'aide du Groupe de la Banque mondiale aux combustibles fossiles depuis 2015, sont allés à huit pays du G20, dont plusieurs fournissent les plus grandes sources de subventions publiques aux combustibles fossiles. 

  Nous refusons d'être pris en otage par les créanciers et les décideu-se-r-s qui nous conduisent sur la voie d'une plus grande inégalité, d'un appauvrissement, de privations et d’écocides. De toute urgence, nous réitérons les appels que nous, en tant que société civile, avons lancés en 2020, demandant --

  1. L'annulation immédiate de la dette par tous les créanciers - institutions financières internationales, gouvernements et créanciers privés - pour permettre aux populations de faire face aux multiples crises ; une législation plus forte pour rendre obligatoire la participation des créanciers privés à l’annulation de la dette ;

  2. Des changements systémiques dans les systèmes financiers et économiques pour mettre fin à l'accumulation de dettes insoutenables et illégitimes, pour offrir des solutions équitables et complètes aux crises de la dette, et pour construire des sociétés plus équitables, justes et post-carbone, y compris en mettant fin aux prêts qui conduisent à l'exploitation des peuples et à la destruction de l'environnement ;

  3. La mise en place immédiate d'un nouveau financement climatique, supplémentaire et non générateur de dette, pour l'adaptation, l'atténuation et les pertes et dommages, bien au-delà de la promesse non tenue de 100 milliards de dollars par an, qui réponde de manière adéquate aux besoins du Sud ;

  4. Un examen national et mondial approfondi des politiques et pratiques de prêt, d'emprunt et de paiement et leurs changements visant à prévenir la ré-accumulation de dettes insoutenables et illégitimes, à renforcer les institutions et les processus démocratiques, et à faire respecter les droits humains et l'autodétermination des peuples ; et à traduire en justice le FMI, la Banque mondiale et les autres prêteurs mondiaux ;

  5. Des mécanismes et processus de transparence et de responsabilité en matière de dette véritablement participatifs et inclusifs, y compris des audits des dettes nationales, qui examineront de manière critique la nature, l'objet, les termes et conditions, l'utilisation réelle des prêts et les impacts des politiques et programmes soutenus par les prêts ;

  6. La mise en place d'un cadre équitable, transparent, contraignant et multilatéral pour la résolution des crises de la dette (sous les auspices de l'ONU et non dans des arènes dominées par les créanciers) qui s'attaque aux dettes insoutenables et illégitimes et reconnaît la priorité des obligations en matière de droits de l'homme pour toutes les parties concernées ;

  7. Des réparations pour les dommages causés aux pays, aux peuples et à la nature, du fait de la contraction, de l'utilisation et du paiement de dettes insoutenables et illégitimes et des conditions imposées pour garantir leur recouvrement.

   

  SIGNATAIRES :

• Weltweite Aktionswoche für Gerechtigkeit und Schuldenerlasse

  10.-17. Oktober 2022

  Wir stehen solidarisch an der Seite der Millionen von Menschen in unzähligen Ländern, die in den letzten Monaten auf die Straße gegangen sind, um ein Ende der Schuldenherrschaft und der zerstörerischen Politik des Internationalen Währungsfonds (IWF), der Weltbank und anderer globaler Kreditgeber zu fordern. Vom 14.-16. Oktober 2022 werden der IWF und die Weltbank wieder ihre Jahrestagung abhalten, um ihre neoliberalen politischen Reformen voranzutreiben – und werden dabei, wie schon in den Jahren zuvor, wieder einmal die Gelegenheit verpassen, mutigere Maßnahmen zur Unterstützung der schuldengeplagten und von der Klimakrise bedrohten Länder des sog. Globalen Südens zu ergreifen. Der IWF hat immer wieder neoliberale politische Reformen durchgesetzt – auch und gerade inmitten von Schuldenkrisen, die ihre Wurzeln in globalen Ungleichheiten und im kolonialen Erbe haben. Die Covid-19-Pandemie hat diese seit langem bestehenden Mängel unserer öffentlichen Gesundheits-, Sozial- und Wirtschaftssysteme besonders deutlich gemacht und verschlimmert, weshalb die Praktiken und Auflagen des IWF, die häufig zu diesen Mängeln beigetragen haben, gründlich überdacht werden müssen. Fast drei Jahre, nachdem die Vereinten Nationen COVID-19 zur Pandemie erklärt haben, steht die Welt einer düsteren Zukunft gegenüber: noch ungerechter, ungleicher und weniger nachhaltig als zuvor.

  Der IWF und die Weltbank arbeiten währenddessen weitgehend wie gewohnt weiter, indem sie Notkredite anbieten, anstatt einen sinnvollen Schuldenerlass und längst überfällige Reparationen für eine jahrzehntelange Politik zu leisten, welche die Menschen ärmer gemacht und den Kolonialismus durch Wirtschaftsimperialismus ersetzt hat. Der übermäßige Einfluss von Unternehmen hat dazu geführt, dass Staaten massive Unternehmenssubventionen und Rettungsaktionen mit wenig Aufsicht gewähren und gleichzeitig Umweltschutzmaßnahmen zurückfahren. Die IWF-Konjunkturpakete kamen nur reichen Unternehmen, einschließlich privater Kreditgeber, zugute, ohne die Situation für die Menschen, die unter massiven und illegitimen Schulden, verlorenen Arbeitsplätzen, quälender Armut, kollabierenden öffentlichen Gesundheitssystemen und sich verschärfenden Klimaereignissen zu leiden hatten, zu verbessern. Tatsächlich sind alle Regionen der Welt, insbesondere der Globale Süden, immer tiefer in diese multiple Krise hineingeraten – eine laute Anklage gegen die gescheiterten, mangelhaften und vergeblichen Antworten auf systemische Probleme sowie ein klarer Aufruf an die Menschen weltweit, sich noch stärker für einen echten, transformativen Wandel einzusetzen.  

  Die anhaltende COVID-19-Pandemie verschärft die Krisen der vergangenen Jahre und kostet weiterhin Millionen von Menschen das Leben und den Lebensunterhalt, insbesondere diejenigen, die keine öffentliche Unterstützung und keinen Zugang zu Impfstoffen haben. Die Pandemie und ihre wirtschaftlichen Folgen haben auch die Ungleichheit innerhalb und zwischen den Ländern verstärkt. Sie führte zu einer Flut von Krediten und Anleihen, wobei die verschuldeten Länder zusätzlich zu den untragbaren und illegitimen Schulden aus den vorangegangenen Jahrzehnten weitere Schulden durch neue Kredite auftürmten. Die internationalen Finanzinstitutionen sowie bilaterale und private Kreditgeber haben mit ihrer rücksichtslosen Kreditvergabe einen großen Teil dazu beigetragen, indem sie auf weitere Kredite und schuldenverursachende Lösungen drängten. Der IWF hat seine Auszahlungen neuer Kredite von 8,3 Milliarden US-Dollar im Jahr 2019 auf 31,6 Milliarden US-Dollar im Jahr 2020 erhöht, andere multilaterale Institutionen erhöhten ihre von 52,2 Milliarden auf 70,6 Milliarden US-Dollar. Gleichzeitig ging die bilaterale und insbesondere die private Kreditvergabe von 2019 bis 2020 zurück.

  Zusätzlich zu diesen Belastungen erhebt der IWF nach wie vor Zinsaufschläge (sog. surcharges) in Millionenhöhe von Ländern, denen er hohe Kredite gewährt hat, oft unter Missachtung seiner eigenen Statuten und Normen. Dazu gehören Argentinien, Ecuador, Ägypten, Pakistan und die Ukraine, um nur einige zu nennen.

  Im Februar dieses Jahres brach eine weitere Krise aus, die auf die zutiefst ungleichen sozioökonomischen, finanziellen, politischen und militärischen Systeme und Beziehungen zurückzuführen ist, die die Welt heute zerrütten. Russland marschierte in die Ukraine ein und verschlimmerte damit die weltweite humanitäre Krise. Schätzungsweise 71 Millionen Menschen sind in Folge der weltweit steigenden Lebensmittel- und Energiepreise in extreme Armut gedrängt worden.

  Parallel zu den in die Höhe schießenden Zinssätzen steigt die globale Verschuldung in noch rekordverdächtigere Höhen. Nach Sri Lanka, Sambia, dem Libanon, Simbabwe und Surinam stehen heute weitere Länder kurz vor der Zahlungsunfähigkeit oder sind stark gefährdet sein, diese zu erreichen. Dazu gehören Argentinien, Pakistan, Ägypten, Kenia, Ghana oder Tunesien – meist Länder mit mittlerem Einkommen, die bislang keinen Zugang zu Schuldenerleichterungsmaßnahmen haben.

  Von den neuen Krediten, die bis 2020 an Länder mit niedrigem und mittlerem Einkommen vergeben wurden, stammt fünfmal so viel von privaten Kreditgebern wie von bilateralen Kreditgebern. Studien zufolge schulden diese Länder privaten Kreditgebern 2,18 Billionen US-Dollar oder 63 % ihrer langfristigen öffentlichen Auslandsschulden, davon 1,73 Billionen US-Dollar in Form von Anleihen.

  Dies zeigt deutlich die Schwachstellen in den Maßnahmen der G7/G20, wie etwa des Schuldenmoratoriums DSSI (engl. Debt Service Suspension Initiative). Da sich private und multilaterale Kreditgeber nicht an der Initiative beteiligten, wurde nur weniger als ein Viertel der Schuldendienstzahlungen der teilnehmenden Länder ausgesetzt.

  Nach dem Auslaufen der DSSI im Dezember 2021 nahmen teilnehmende Länder wie Pakistan die Schuldendienstzahlungen an die Regierungen, die die Zahlungen ausgesetzt hatten, wieder auf. Allerdings unter noch schwierigeren Umständen, da sowohl die Schulden als auch die Zinssätze in den vergangenen Jahren angestiegen waren und letztere jederzeit noch weiter steigen können. Von den Regierungen und internationalen Finanzinstitutionen, die private Kreditgeber lediglich weiterhin zur Teilnahme an Schuldenerleichterungen "drängen" und "ermutigen", sie aber nicht dazu verpflichten, ist bis heute keine ernsthafte Reaktion darauf erfolgt.

  Im November 2020 verabschiedete die G20 das Entschuldungsrahmenwerk „Common Framework for Debt Treatments beyond the DSSI“, ein Programm, das theoretisch die Umschuldung für zumindest einige Länder mit niedrigem und mittlerem Einkommen erleichtern sollte. In den zwei Jahren seit seiner Verabschiedung haben allerdings nur drei Länder (Sambia, Äthiopien und Tschad) eine Umschuldung unter dem Common Framework beantragt – und bisher wurde kein einziger Dollar an Schulden umstrukturiert oder gestrichen. Die jüngsten Nachrichten über die Genehmigung des IWF-Programms für Sambia zeigen, dass für die Restrukturierung und den Abbau von Schulden auf strikte Sparmaßnahmen, auf Austerität, gesetzt wird und all dies zu noch mehr Ausbeutung und Straflosigkeit für die Verantwortlichen führt.

  Austerität in ihren verschiedenen Formen stürzt verarmte Länder jedoch in immer größere Ungleichheit und weitere Schuldenkrisen, da sie den Auflagen des IWF und der vorherrschenden neoliberalen Denkweise folgt. Diese Denke hat sich nicht geändert, obwohl die Auswirkungen der Sparmaßnahmen immer die schwächsten und marginalisiertesten Sektoren am stärksten treffen. Bei ca. 85 % der 107 COVID-19-Darlehen, die zwischen dem IWF und 85 Regierungen ausgehandelt wurden, wurde festgestellt, dass sie massive Sparpläne enthalten, die umgesetzt werden sollen, wenn die Gesundheitskrise vorbei ist.

  Dies geschieht auch und gerade in einer Zeit, in der sich die Klimakatastrophen häufen, die diejenigen am stärksten treffen, die am wenigsten für die Klimakrise verantwortlich sind: die Menschen des Globalen Südens. Hinter den Ankündigungen der Weltbank, die Finanzierung von Upstream-Investitionen in Öl und Gas nach 2019 einzustellen, verbergen sich zahlreiche Kohle-, Gas- und Ölprojekte, welche die Weltbank finanziert hat und für deren Beitrag zum Klimawandel sie noch keine Rechenschaft abgelegt hat. Diese Projekte haben Regenwälder und Artenvielfalt zerstört, Menschen und ganze Gemeinschaften vertrieben, viele Länder des Globalen Südens in die Abhängigkeit von der fossilen Brennstoffindustrie geführt und erheblich zur Eskalation der Klimakrise beigetragen. Seit dem Pariser Abkommen von 2015 hat die Weltbank mehr als 12 Milliarden US-Dollar in fossile Brennstoffe investiert, davon 10,5 Milliarden US-Dollar in neue direkte Finanzierungen von fossilen Brennstoffprojekten. Weitere Milliarden fließen über gemischte Operationen und indirekte Finanzierungen in fossile Brennstoffe. Etwa 4 Milliarden US-Dollar oder 35 % der Unterstützung der Weltbankgruppe für fossile Brennstoffe seit 2015 gingen an acht G20-Länder, von denen einige die größten Quellen öffentlicher Subventionen für fossile Brennstoffe sind.

  Wir weigern uns, von den Kreditgebern und den globalen Entscheidungsträger*innen, die uns auf einen Weg zu noch mehr Ungleichheit, Verarmung, Entbehrung und Ökozid führen, als Geisel genommen zu werden. Mit Nachdruck wiederholen wir die Forderungen, die wir als Zivilgesellschaft bereits im Jahr 2020 aufgestellt haben, und fordern:

  1. einen sofortigen Schuldenerlass durch alle Kreditgeber – sowohl durch internationale Finanzinstitutionen wie auch Regierungen und private Kreditgeber –, um es den Menschen zu ermöglichen, die vielfältigen Krisen zu bewältigen; sowie eine strengere Gesetzgebung, welche die Beteiligung privater Kreditgeber an Schuldenstreichungen verbindlich vorschreibt;

  2. systemische Veränderungen in den Finanz- und Wirtschaftssystemen, um die Anhäufung untragbarer und illegitimer Schulden zu stoppen, stattdessen faire und umfassende Lösungen für Schuldenkrisen anzubieten und gerechtere und kohlenstoffärmere Gesellschaften aufzubauen, einschließlich der Beendigung von Krediten, die zur Ausbeutung von Menschen und zur Zerstörung der Umwelt führen;

  3. die sofortige Bereitstellung neuer, zusätzlicher und nicht schuldengenerierender Klimafinanzierungsmittel für die Anpassung an den und die Eindämmung der Klimakatastrophe sowie für Schäden und Verluste (engl. loss and damage), die weit über die noch nicht erfüllten Zusagen von 100 Milliarden US-Dollar pro Jahr hinausgehen und den Bedürfnissen des Globalen Südens angemessen Rechnung tragen;

  4. eine umfassende nationale und weltweite Überprüfung und Änderung der Kreditvergabe-, Kreditaufnahme- und Zahlungspolitik und -praxis mit dem Ziel, die erneute Anhäufung untragbarer und illegitimer Schulden zu verhindern, demokratische Institutionen und Prozesse zu stärken, die Menschenrechte und die Selbstbestimmung der Völker zu wahren sowie den IWF, die Weltbank und andere internationale Gläubiger zur Rechenschaft zu ziehen;

  5. tatsächlich partizipative und integrative Mechanismen und Prozesse zur Schuldentransparenz und Rechenschaftspflicht, einschließlich nationaler Schuldenaudits, die Art, Zweck, Bedingungen und tatsächliche Verwendung von Krediten sowie die Auswirkungen kreditgestützter Politiken und Programme kritisch untersuchen;

  6. die Schaffung eines fairen, transparenten, verbindlichen und multilateralen Rahmens für die Lösung von Schuldenkrisen (unter der Schirmherrschaft der Vereinten Nationen und nicht in von Kreditgebern dominierten Arenen), der sich mit untragbaren und illegitimen Schulden befasst und der anerkennt, dass die Verpflichtung zu Menschenrechten für alle Beteiligten Priorität sein muss;

  7. sowie Wiedergutmachung für die Schäden, die Ländern, Völkern und der Natur durch den Abschluss, die Verwendung und die Rückzahlung untragbarer und illegitimer Schulden sowie durch die Bedingungen, die auferlegt wurden, um ihre Eintreibung zu garantieren, entstanden sind.

   

  Unterzeichner*innen:

• न्याय और ऋण रद्दीकरण के लिए कार्रवाई का वैश्विक सप्ताह

  10 से 17 अक्टूबर 2022

  हम अनगिनत देशों में लाखों लोगों के साथ एकजुटता से खड़े हैं, जो हाल ही के महीनों में कर्ज के प्रभुत्व और अंतर्राष्ट्रीय मुद्रा कोष (आईएमएफ), विश्व बैंक और अन्य वैश्विक ऋणदाताओं की विनाशकारी नीतियों को समाप्त करने की मांग को लेकर सड़कों पर उतर आए हैं। 14-16 अक्टूबर 2022 को, अंतर्राष्ट्रीय मुद्रा कोष (IMF) और विश्व बैंक (WB) अपने नवउदारवादी नीतिगत सुधारों को आगे बढ़ाने के लिए फिर से अपनी वार्षिक बैठकें करेंगे, इन अंतर्राष्ट्रीय वित्तीय संस्थानों (IFI) द्वारा कर्ज के बोझ से दबे, जलवायु से त्रस्त वैश्विक दक्षिण देशों के समर्थन में साहसिक कदम उठाने के लिए यह एक ऐसा अवसर है जो आमतौर पर कई वर्षों से बर्बाद किया जाता रहा है। वैश्विक असमानताओं और औपनिवेशिक विरासतों में निहित ऋण संकटों के बीच आईएमएफ ने लगातार नवउदारवादी नीतिगत सुधारों को लागू किया है। कोविड -19 महामारी ने विशेष रूप से हमारे सार्वजनिक स्वास्थ्य, सामाजिक और आर्थिक प्रणालियों की इन लंबे समय से विकसित विफलताओं को उजागर और बढ़ा दिया है, जिसके लिए आईएमएफ की प्रथाओं और शर्तों पर गहन पुनर्विचार की आवश्यकता है, जिन्होंने अक्सर इन विफलताओं में योगदान दिया है। संयुक्त राष्ट्र द्वारा कोविड -19  को महामारी घोषित किए हुए तीन साल के करीब हो गए हैं, दुनिया पहले से कहीं अधिक गहरे अन्यायपूर्ण, असमान और अस्थिर दृष्टिकोण का सामना कर रही है।

  आईएमएफ और विश्व बैंक ने बड़े पैमाने पर हमेशा की तरह काम करना जारी रखा है, जो कि सार्थक ऋण रद्द करने और दशकों की नीतियों के लिए लंबे समय से अतिदेय क्षतिपूर्ति के बजाय आपातकालीन ऋण की पेशकश करते हैं, जिसने लोगों को गरीब बना दिया और उपनिवेशवाद को आर्थिक साम्राज्यवाद से बदल दिया। अनुचित कॉर्पोरेट प्रभाव ने थोड़ी सी निगरानी, ​​पर्यावरण संरक्षण को वापस लेने के साथ राज्यों को बड़े पैमाने पर कॉर्पोरेट सब्सिडी और (आर्थिक सहायता) बेलआउट प्रदान करने के लिए प्रेरित किया है। आईएमएफ वसूली पैकेजों ने केवल निजी ऋणदाताओं सहित धनी निगमों को लाभान्वित किया, भारी और अवैध कर्जे से दबे हुए लोगों को कोई राहत नजर नहीं आ रही है, खोई हुई नौकरियां, कष्टदायी गरीबी, ढहती हुई सार्वजनिक स्वास्थ्य प्रणालियां और तेज होती जलवायु घटनाओं के लिए कोई राहत नहीं थी। सच में, सभी वैश्विक क्षेत्र, विशेष रूप से ग्लोबल साउथ, कई संकटों में गहरे डूब गए हैं - प्रणालीगत समस्याओं के लिए असफल, त्रुटिपूर्ण और निरर्थक प्रतिक्रियाओं का एक भारी कलंक और साथ ही दुनिया भर के लोगों को असलियत के लिए और अधिक मजबूती से आगे बढ़ने के लिए एक स्पष्ट आह्वान , परिवर्तनकारी बदलाव।

  पिछले वर्षों के संकटों को बढ़ाते हुए, चल रही कोविड-19 महामारी में लाखों लोगों की जान और आजीविका का नुकसान जारी है, विशेष रूप से उन लोगों के बीच जिनके पास सार्वजनिक समर्थन और टीकों तक पहुंच नहीं है। महामारी और इसके आर्थिक परिणामों ने भी देशों के भीतर और उनके बीच असमानता को बढ़ा दिया। यह कर्ज पर निर्भर देशों को पिछले दशकों से संचित अस्थिर और अवैध कर्जों के ऊपर और अधिक ऋण जमा करने के ओर ले गया। अंतर्राष्ट्रीय वित्तीय संस्थानों, द्विपक्षीय और निजी ऋणदाताओं ने बड़े पैमाने पर अंधाधुंध ऋण देने में योगदान दिया है, तथा अधिक ऋण और ऋण-सृजन समाधान को आगे बढ़ाया है। आईएमएफ  ने 2019 में अपने नए ऋणों के वितरण को 8.3 बिलियन डॉलर से बढ़ाकर 2020 में 31.6 बिलियन डॉलर कर दिया, जबकि अन्य बहुपक्षीय संस्थान का ऋण वितरण भी 52.2 बिलियन से बढ़कर 70.6 बिलियन हो गया। द्विपक्षीय और विशेष रूप से निजी ऋण वास्तव में 2019 से 2020 तक कम हो गए।

  इन बोझों के शीर्ष पर, अर्जेंटीना, इक्वाडोर, मिस्र, पाकिस्तान और यूक्रेन सहित अन्य कई देश शामिल हैं।  अक्सर अपने स्वयं के क़ानून और मानदंडों की अवहेलना करते हुए आईएमएफ  उन देशों पर लाखों डॉलर का अधिभार लगाने में लगा रहता है, जिन देशों को उसने बड़े ऋण दिए हैं।

  इस साल फरवरी में एक और संकट गहरा गया, जो बेहद असमान सामाजिक-आर्थिक, वित्तीय और राजनीतिक और सैन्य व्यवस्थाओं और संबंधों से उत्पन्न हुआ, जो आज दुनिया को खंडित कर रहे हैं। रूस ने यूक्रेन पर हमला किया, जिससे दुनिया भर में मानवीय संकट और गहरा गया। दुनिया भर में बढ़ते खाद्य और ऊर्जा की कीमतों के गंभीर फैलाव के मद्देनजर अनुमानित 71 मिलियन से अधिक लोगों को अत्यधिक गरीबी में धकेल दिए जाने की सूचना है।

  ब्याज दरों में तेजी के साथ, ऋण संचय और भी अधिक रिकॉर्ड-तोड़ ऊंचाइयों तक बढ़ रहा है। कई देशों को अब ऋण चूक के कगार पर या ऐसा होने के उच्च जोखिम में माना जाता है,  श्रीलंका, जाम्बिया, लेबनान, जिम्बाब्वे और सूरीनाम का ऐसा अनुसरण करने का अनुमान है। इनमें अर्जेंटीना, पाकिस्तान, मिस्र, केन्या, घाना या ट्यूनीशिया शामिल हैं - ज्यादातर मध्यम आय वाले देश, जो दिखाते हैं कि सभी देशों को ऋण रद्द करने की योजनाओं तक पहुंच की आवश्यकता है।

  2020 तक निम्न और मध्यम आय वाले देशों को नए ऋणों में से, द्विपक्षीय ऋणदाताओं की तुलना में निजी ऋणदाताओं से पांच गुना अधिक आया है। उन्हें निजी ऋणदाताओं को 2.18 ट्रिलियन अमेरिकी डॉलर या उनके दीर्घकालिक बाहरी सार्वजनिक ऋणों का 63% देने की सूचना मिली थी, जिनमें से 1.73 ट्रिलियन अमेरिकी डॉलर बांड के रूप में थे।

  वे स्पष्ट रूप से जी7/जी20 की योजनाओं जैसे ऋण सेवा निलंबन पहल (DSSI) में दरार की पुष्टि करते हैं। चूंकि निजी और बहुपक्षीय ऋणदाताओं ने इस योजना में भाग नहीं लिया, इसलिए इसमें भाग लेने वाले देशों के लिए एक चौथाई से भी कम ऋण भुगतान निलंबित कर दिया गया।

  दिसंबर 2021 में ऋण सेवा निलंबन पहल की समाप्ति पर, पाकिस्तान जैसे भाग लेने वाले देशों ने उन सरकारों को ऋण सेवा भुगतान फिर से शुरू कर दिया, जिन्होंने भुगतान निलंबित कर दिया था, लेकिन पिछले कुछ वर्षों में किए गए बड़े ऋणों की अधिक कठिन परिस्थितियों में और उच्च ब्याज दरों में पल भर की सूचना पर और भी अधिक वृद्धि हो सकती है। सरकारों और अंतर्राष्ट्रीय वित्तीय संस्थानों (आईएफआई) की ओर से कोई प्रतिक्रिया नहीं आई है, जो निजी उधारदाताओं द्वारा पूरी तरह से दण्डमुक्ति की स्थिति में भागीदारी के लिए "आग्रह" और "प्रोत्साहित" करना जारी रखते हैं।

  नवंबर 2020 में, जी20 ने ऋण सेवा निलंबन पहल से परे ऋण उपचार के लिए सामान्य ढांचे को मंजूरी दी, एक योजना, सिद्धांत रूप में, कुछ निम्न और मध्यम आय वाले देशों के लिए ऋण पुनर्गठन की सुविधा प्रदान करती है। लगभग दो वर्षों में केवल 3 देशों, जाम्बिया, इथियोपिया और चाड ने सामान्य ढांचे के लिए आवेदन किया है, और एक भी डॉलर का कर्ज अब तक पुनर्गठित या रद्द नहीं किया गया है। जाम्बिया के लिए आईएमएफ कार्यक्रम की मंजूरी के बारे में हाल की खबरें बताती हैं कि ऋण पुनर्गठन या कमी मितव्ययिता के साथ-साथ जिम्मेदार लोगों के लिए और भी अधिक लूट और दण्ड से मुक्ति की कीमत पर आएगी।

  अपने विभिन्न रूपों में मितव्ययिता, आईएफआई  की सशर्तता और प्रमुख नवउदारवादी मानसिकता के बाद, गरीब देशों को गहरी असमानता और आगे ऋण संकट में डुबो दिया है। सबसे कमजोर और हाशिए के क्षेत्रों पर पड़ने वाले मितव्ययिता उपायों के सबसे भारी प्रभाव दिखाने वाली स्थितियों के बावजूद यह नुस्खा नहीं बदला है। आईएमएफ  और 85 सरकारों के बीच बातचीत किए गए 107 कोविड-19 ऋणों में से 85% तक स्वास्थ्य संकट के खत्म होने पर लागू होने वाली मितव्ययिता योजनाओं को शामिल किया गया है।

  यह तेजी से विनाशकारी जलवायु घटनाओं के समय भी आता है, जो जलवायु संकट के लिए कम से कम जिम्मेदार,  दक्षिण के लोगों पर सबसे विनाशकारी प्रभाव डालते हैं। विश्व बैंक की घोषणाओं के पीछे कि बैंक 2019 के बाद तेल और गैस में अपस्ट्रीम निवेश का वित्तपोषण बंद कर देगा, कोयला, गैस और तेल परियोजनाओं के स्कोर हैं जिन्हें उसने वित्त पोषित किया है और अभी तक जलवायु परिवर्तन में योगदान करने के लिए जिम्मेदार नहीं ठहराया गया है। इन परियोजनाओं ने वर्षावनों और जैव विविधता, विस्थापित लोगों और पूरे समुदायों को नष्ट कर दिया, दक्षिण में कई देशों को जीवाश्म ईंधन उद्योग पर निर्भरता में कैद कर दिया, और जलवायु संकट के बढ़ने में भारी योगदान दिया। 2015 के पेरिस समझौते के बाद से, विश्व बैंक ने जीवाश्म ईंधन में 12 बिलियन डॉलर से अधिक का निवेश किया, जिसमें से 10.5 बिलियन डॉलर नए प्रत्यक्ष जीवाश्म ईंधन परियोजना वित्त थे। मिश्रित संचालन और अप्रत्यक्ष वित्त पोषण के माध्यम से जीवाश्म ईंधन के लिए अरबों डॉलर से अधिक प्रवाह हुआ। 2015 के बाद से विश्व बैंक समूह की जीवाश्म ईंधन सहायता का लगभग 4 बिलियन डॉलर या 35% आठ जी20 देशों को दिया गया, जिनमें से कई जीवाश्म ईंधन के लिए सार्वजनिक सब्सिडी का सबसे बड़ा स्रोत प्रदान करते हैं।

  हम ऋणदाताओं और वैश्विक नियम-निर्माताओं द्वारा बंधक बनाए जाने से इनकार करते हैं जो हमें अधिक असमानता, दरिद्रता, अभाव और पारिस्थितिकी की ओर ले जा रहे हैं। तत्काल, हम नागरिक समाज के रूप में 2020 में निर्धारित मांगों को दोहराते हैं, मांग करते हैं -

  1. लोगों को कई संकटों से निपटने में सक्षम बनाने के लिए - सभी ऋणदाताओं - अंतरराष्ट्रीय वित्तीय संस्थानों, सरकारों और निजी ऋणदाताओं द्वारा तत्काल ऋण रद्द करना - और निजी ऋणदाताओं के लिए ऋण रद्दीकरण में भाग लेना अनिवार्य बनाने के लिए मजबूत कानून;

  2. लोगों के शोषण और पर्यावरण के विनाश की ओर ले जाने वाले ऋण को समाप्त करने सहित; ऋण संकटों के निष्पक्ष और व्यापक समाधान की पेशकश करने के लिए, और अधिक न्यायसंगत, न्यायोचित और पोस्ट-कार्बन समाजों का निर्माण करने के लिए, अस्थिर और नाजायज ऋण के संचय को रोकने के लिए वित्तीय और आर्थिक प्रणालियों में प्रणालीगत परिवर्तन;

  3. अनुकूलन, शमन और हानि और क्षति के लिए नए, अतिरिक्त और गैर-ऋण रहित जलवायु वित्त का तत्काल वितरण, जो कि 100 बिलियन डॉलर / वर्ष की प्रतिज्ञा से कहीं अधिक है, जो वैश्विक दक्षिण की जरूरतों को पर्याप्त रूप से पूरा करती है;

  4. पूरी तरह से राष्ट्रीय और वैश्विक समीक्षा और ऋण देने, ऋण लेने और भुगतान नीतियों और प्रथाओं में परिवर्तन, जिसका उद्देश्य अस्थिर और नाजायज ऋण के पुन: संचय को रोकना, लोकतांत्रिक संस्थानों और प्रक्रियाओं को मजबूत करना और मानव अधिकारों और लोगों के आत्मनिर्णय को बनाए रखना और आईएमएफ, विश्व बैंक और अन्य वैश्विक ऋणदाताओं को न्याय के लिए लाना है;

  5. राष्ट्रीय ऋण ऑडिट सहित वास्तव में भागीदारीपूर्ण, समावेशी ऋण पारदर्शिता और जवाबदेही तंत्र और प्रक्रियाएं, जो प्रकृति, उद्देश्य, नियम और शर्तों, ऋणों के वास्तविक उपयोग और ऋण-समर्थित नीतियों और कार्यक्रमों के प्रभावों की गंभीर जांच करेंगे;

  6. ऋण संकट समाधान के लिए एक निष्पक्ष, पारदर्शी, बाध्यकारी और बहुपक्षीय ढांचे की स्थापना (संयुक्त राष्ट्र के तत्वावधान में और ऋणदाता-प्रभुत्व वाले क्षेत्रों में नहीं) जो कि अस्थिर और नाजायज ऋण को संबोधित करता हो और इसमें शामिल सभी के लिए मानवाधिकार दायित्वों की प्राथमिकता को मान्यता देता हो;

  7. अनुबंध, गैर-टिकाऊ और नाजायज ऋणों के उपयोग और भुगतान और उनके संग्रह की गारंटी के लिए लगाई गई शर्तों के कारण, देशों, लोगों और प्रकृति को हुए नुकसान के लिए क्षतिपूर्ति।

   

  हस्ताक्षरकर्ता:

• Semana de Acción Global por la Justicia y la Cancelación de la Deuda

  10 - 17 de octubre del 2022

  Nos solidarizamos con los millones de personas en innumerables países que han salido a las calles en los últimos meses para exigir el fin de la dominación de la deuda y las políticas destructivas del Fondo Monetario Internacional (FMI), el Banco Mundial y otros prestamistas globales. Del 14 al 16 de octubre del 2022, el Fondo Monetario Internacional (FMI) y el Banco Mundial (BM) volverán a celebrar sus reuniones anuales para avanzar en sus reformas de política neoliberal, una oportunidad que estas instituciones financieras internacionales (IFIs) suelen desperdiciar por ya muchos años en cuanto a tomar medidas más audaces de apoyo a los países del Sur Global, cargados de deudas y afectados por el clima. El FMI ha impuesto constantemente reformas políticas neoliberales en medio de crisis de deuda arraigadas en desigualdades globales y legados coloniales. La pandemia de la COVID-19 ha resaltado y agravado particularmente las fallas de nuestros sistemas económicos, sociales y de salud pública que datan de mucho tiempo; lo cual requiere un replanteamiento profundo de las prácticas y condicionamientos del FMI que con frecuencia han contribuido a estas fallas. Cerca de tres años después de que la ONU declarase a la COVID-19 como una pandemia, el mundo enfrenta un problemático panorama, más profundamente injusto, desigual e insostenible que antes.

  El FMI y el Banco Mundial continúan operando en gran medida como de costumbre, ofreciendo préstamos de emergencia en lugar de una cancelación significativa de la deuda o reparaciones atrasadas por décadas de políticas que han empobrecido a la gente y reemplazado el colonialismo con el imperialismo económico. La indebida influencia corporativa ha llevado a los Estados a proporcionar subsidios y rescates corporativos masivos con poca supervisión, así como a retrocesos en las protecciones ambientales. Los paquetes de recuperación del FMI sólo han beneficiado a las corporaciones ricas, incluyendo a los prestamistas privados, sin ningún alivio a la vista para las personas abrumadas por deudas masivas e ilegítimas, pérdida de empleos, pobreza atroz, colapso de los sistemas de salud pública e intensificación de los eventos climáticos. En verdad, todas las regiones del mundo, en particular el Sur Global, se han hundido más profundamente en múltiples crisis. Esto es una denuncia rotunda contra las respuestas fallidas, defectuosas y fútiles a los problemas sistémicos, así como un llamado de atención para que los pueblos de todo el mundo presionen cada vez con más fuerza por un cambio verdadero y transformador.

  Mientras se exacerban las crisis de los últimos años, la actual pandemia de la COVID-19 continúa costando millones de vidas y medios de subsistencia, especialmente entre quienes no tienen apoyo público ni acceso a las vacunas. La pandemia y sus consecuencias económicas también aumentaron la desigualdad dentro de los países y entre ellos. Condujo a una racha de préstamos, con países dependientes de la deuda acumulando más préstamos además de las insostenibles e ilegítimas deudas acumuladas de décadas anteriores. Las IFIs, así como los prestamistas bilaterales y privados, han contribuido en gran medida con préstamos imprudentes, impulsando más préstamos y soluciones que crean deuda. El FMI aumentó sus desembolsos para nuevos préstamos de US$ 8,3 mil millones en el 2019 a US$ 31,6 mil millones en el 2020; mientras que otras instituciones multilaterales también lo hicieron, aumentando de US$ 52,2 mil millones a US$ 70,6 mil millones. Los préstamos bilaterales y particularmente privados en realidad disminuyeron del 2019 al 2020.

  Además de estas cargas, el FMI insiste en imponer recargos por millones de dólares a los países a los que les ha otorgado préstamos enormes, a menudo sin tomar en cuenta sus normativas y estatutos; tales como a Argentina, Ecuador, Egipto, Pakistán y Ucrania, entre muchos otros.

  En febrero de este año, estalló una crisis más a partir de los sistemas y relaciones socioeconómicas, financieras, políticas y militares profundamente desiguales que fracturan el mundo actual. Rusia invadió Ucrania, empeorando la crisis humanitaria en el mundo entero. Se estima que 71 millones de personas han sido relegadas a la pobreza extrema (artículo disponible en inglés) a raíz de los terribles efectos secundarios debido al alza en los precios de los alimentos y la energía en todo el mundo.

  Con las tasas de interés a la alza, la acumulación de deuda está aumentando a niveles récord aún mayores. Se proyecta que varios países que ahora se encuentran al borde del incumplimiento de la deuda (default), o con alto riesgo de estarlo, sigan el camino de Sri Lanka, Zambia, Líbano, Zimbabue y Surinam. La lista incluye a Argentina, Pakistán, Egipto, Kenia, Ghana o Túnez, en su mayoría países de ingresos medios, lo que demuestra que todos los países necesitan acceso a planes de cancelación de deuda (artículo disponible en inglés).

  De los nuevos préstamos a países de ingresos bajos y medios a partir del 2020, se estima que los prestamistas privados han aportado hasta cinco veces más que los prestamistas bilaterales. Se informó que se debía a los prestamistas privados US$ 2,18 billones o el 63% de sus deudas públicas externas a largo plazo, de las cuales US$ 1,73 billones estaban en forma de bonos.

  Estos ejemplos atestiguan claramente de las grietas existentes en los esquemas del G7/G20, como la Iniciativa de Suspensión del Pago de la Deuda (DSSI, por sus siglas en inglés). Debido a que los prestamistas privados y multilaterales no participaron en el esquema, se suspendieron menos de una cuarta parte de los pagos de la deuda de los países que participaron.

  Tras el vencimiento del DSSI en diciembre del 2021, países participantes (como Pakistán) han reanudado los pagos del servicio de la deuda pero en circunstancias más difíciles y de mayores deudas contraídas durante los últimos dos años y tasas de interés más altas que podrían aumentar aún más de un momento a otro. No ha habido respuesta por parte de los gobiernos ni de las IFIs, quienes simplemente continúan “urgiendo” y “alentando” la participación frente a la total impunidad de los prestamistas privados.

  En noviembre del 2020, el G20 aprobó el Marco Común para el tratamiento de la deuda más allá del DSSI, un plan para, en teoría, facilitar la reestructuración de la deuda de algunos países de ingresos bajos y medios. En casi dos años sólo 3 países (Zambia, Etiopía y Chad) se han adherido al Marco Común, y hasta el momento no se ha reestructurado ni cancelado ni un solo dólar de deuda. Las noticias recientes sobre la aprobación del programa del FMI para Zambia muestran que la reestructuración o reducción de la deuda se producirá tanto a expensas de la austeridad como de un mayor saqueo e impunidad por parte de quienes son responsables.

  La austeridad, en sus diversas formas, ha hundido a los países empobrecidos en una desigualdad más profunda y más crisis de deuda, siguiendo los condicionamientos de las IFIs y la mentalidad neoliberal dominante. Esta receta no ha cambiado a pesar de que las condiciones muestran que los impactos más fuertes de las medidas de austeridad recaen sobre los sectores más vulnerables y marginados. Se ha descubierto que hasta el 85% de los 107 préstamos COVID-19 negociados entre el FMI y 85 gobiernos contienen planes de austeridad que se implementarán cuando la crisis de salud se levante (artículo disponible en inglés).

  Esto también llega en un momento de eventos climáticos cada vez más catastróficos, que causan impactos más destructivos en quienes son los menos responsables de la crisis climática: los pueblos del Sur. Detrás de los pronunciamientos del Banco Mundial de que este dejará de financiar inversiones de exploración/producción para petróleo y gas después del 2019, hay decenas de proyectos de carbón, gas y petróleo que ya ha financiado y que aún no se han contabilizado en cuanto a su contribución al cambio climático. Estos proyectos han destruido selvas tropicales y la biodiversidad, han desplazado a personas y comunidades enteras, han obligado a muchos países del Sur a depender de la industria de los combustibles fósiles y han contribuido en gran medida a la escalada de la crisis climática. Desde el Acuerdo de París del 2015, el Banco Mundial invirtió más de US$12 000 millones en combustibles fósiles, US$10 500 millones de los cuales fueron financiamiento directo a nuevos proyectos de combustibles fósiles. Miles de millones más fluyen hacia los combustibles fósiles a través de operaciones mixtas y financiamiento indirecto. Unos US$4 mil millones, o el 35 % de la asistencia para combustibles fósiles del Grupo del Banco Mundial desde el 2015, se han destinado a ocho países del G20, varios de los cuales proporcionan las mayores fuentes de subsidios públicos para los combustibles fósiles.

  Nos negamos a ser rehenes de los prestamistas y los legisladores globales que nos están conduciendo por un camino que lleva a una mayor desigualdad, empobrecimiento, privación y ecocidio. De manera urgente, reiteramos los llamados que hicimos como sociedad civil en el 2020 (disponible en inglés), exigiendo:

  1. La cancelación inmediata de la deuda por parte de todos los prestamistas (instituciones financieras internacionales, gobiernos y prestamistas privados) para que los pueblos puedan hacer frente a las múltiples crisis; y una legislación más estricta para obligar a los prestamistas privados a participar en el cancelamiento de la deuda;

  2. Cambios sistémicos en los mecanismos financieros y económicos para detener la acumulación de deuda insostenible e ilegítima; ofrecer soluciones justas e integrales a las crisis de la deuda; y construir sociedades más equitativas, justas y post-carbono; incluso poniendo fin a los préstamos que conducen a la explotación de los pueblos y la destrucción del medio ambiente;

  3. La entrega inmediata de financiamiento climático nuevo, adicional y que no genere deuda para la adaptación, mitigación y pérdidas y daños, mucho mayor que el de la promesa no cumplida por US$ 100 mil millones anuales, y que satisfaga adecuadamente las necesidades del Sur Global;

  4. Revisión exhaustiva a nivel nacional y mundial sobre los cambios en las políticas y prácticas de los préstamos, endeudamiento y pagos con el objetivo de prevenir la re-acumulación de deuda insostenible e ilegítima, fortalecer las instituciones y los procesos democráticos y defender los derechos humanos y la autodeterminación de los pueblos; así como llevar a la justicia al FMI, Banco Mundial y a otros prestamistas privados;

  5. Mecanismos y procesos de rendición de cuentas y transparencia de la deuda genuinamente participativos e inclusivos, incluidas las auditorías de la deuda nacional, que examinarán críticamente la naturaleza, el propósito, los términos y condiciones, el uso real de los préstamos y los impactos de las políticas y programas respaldados por los préstamos;

  6. El establecimiento de un marco justo, transparente, vinculante y multilateral para la resolución de la crisis de la deuda (bajo los auspicios de la ONU y no en arenas dominadas por los prestamistas) que aborde la deuda insostenible e ilegítima y que reconozca la prioridad de las obligaciones en materia de derechos humanos para todos los involucrados;

  7. Reparaciones por los daños causados a los países, los pueblos y la naturaleza, con motivo de la contratación, uso y pago de deudas insostenibles e ilegítimas y las condiciones impuestas para garantizar su cobro.

   

  SIGNATARIOS:

• "انصاف اور قرض کی منسوخی کے لیے عالمی ہفتہ احتجاج"

  ہم بین الاقوامی مالیاتی فنڈ IMF ورلڈ بینک WB اور دیگر عالمی قرض دہندگان۔ کے خلاف تمام ممالک کے لاکھوں لوگوں کے ساتھ یکجہتی کے ساتھ کھڑے ہیں جو قرضوں کے تسلط اور تباہ کن پالیسیوں کے خاتمے کا مطالبہ کرنے کے لئے حالیہ مہینوں میں سڑکوں پر نکل آئے، 14 سے 16 اکتوبر 2022 تک بین الاقوامی مالیاتی فنڈ (IMF) اور ورلڈ بینک (WB) اپنی نیو لبرل پالیسی اصلاحات کو آگے بڑھانے کے لیے ایک بار پھر اپنی سالانہ میٹنگز منعقد کریں گے، قرضوں کے بوجھ تلے دبے، اور موسمیاتی تبدیلیوں سے متاثرہ ممالک کی حمایت میں جرات مندانہ اقدامات کرنے کے لئے۔ 

  یہ موقع عام طور پر ان بین الاقوامی مالیاتی اداروں (IFIs) نے کئی سالوں میں ضائع کئے تھے۔ عالمی عدم مساوات اور نوآبادیاتی وراثت میں جڑے قرضوں کے بحران کے درمیان آئی ایم ایف نے مسلسل نیو لبرل پالیسی اصلاحات نافذ کی ہیں۔ CoVID-19 وبائی مرض نے خاص طور پر ہمارے صحت عامہ، سماجی اور معاشی نظام کی ان طویل عرصے سے تیار ہونے والی ناکامیوں کو نمایاں اور بڑھا دیا ہے، جس کے لیے IMF کے طرز عمل اور شرائط پر گہری نظر ثانی کی ضرورت ہے، جس نے اکثر ان ناکامیوں میں حصہ ڈالا ہے۔ اقوام متحدہ کی جانب سے COVID-19 کو وبائی مرض قرار دینے کے تین سال کے قریب، دنیا کو ایک تاریک نقطہء نظر کا سامنا ہے، جو پہلے سے کہیں زیادہ گہری غیر منصفانہ، غیر مساوی اور غیر پائیدار ہے۔

                                                                آئی ایم ایف اور ورلڈ بنک بڑے پیمانے پر معمول کے مطابق قرضوں کی بامعنی منسوخی کے بجائے ہنگامی قرضوں کی پیشکش کر رہے ہیں اور دہائیوں کی پالیسیوں کے لئے طویل التواء و تلافی کی پیشکش کر رہے ہیں جنہوں نے لوگوں کو غریب تر کر دیا اور استعمار کی جگہ معاشی سامراج نے لے لی۔ غیر ضروری کارپوریٹ اثر و رسوخ کی وجہ سے ریاستیں بہت کم نگرانی کے ساتھ بڑے پیمانے پر کارپوریٹ سبسڈی اور بیل آؤٹ فراہم کرتی ہیں، اور ماحولیاتی تحفظات کو رول بیک کرتی ہیں۔ آئی ایم ایف کے ریکوری پیکجز سے صرف دولت مند کارپوریشنوں کو فائدہ ہوا، بشمول نجی قرض دہندگان، بڑے قرضوں، ملازمتوں سے محروم، خوفناک غربت و صحت عامہ کے نظام کے گرنے، اور موسمیاتی واقعات میں شدید متاثر لوگوں کے لیے کوئی ریلیف نظر نہیں آتا۔ درحقیقت، تمام عالمی خطے، خاص طور پر گلوبل ساؤتھ، متعدد بحرانوں میں گہرے دھنس چکے ہیں -- نظامی مسائل کے لئے ناکام، ناقص، اور فضول ردعمل کا ایک زبردست الزام اور ساتھ ہی ساتھ دنیا بھر کے لوگوں کے لیے ایک واضح مطالبہ موثر اور حقیقی تبدیلی کی ہے.           

  گزشتہ برسوں کے بحرانوں کو بڑھاتے ہوئے، جاری COVID-19 وبائی بیماری نے لاکھوں جانوں اور ذریعہ معاش کو نقصان پہنچانا جاری رکھا ہوا ہے، خاص طور پر ان لوگوں میں جن کے پاس عوامی حمایت اور ویکسین تک رسائی نہیں ہے۔ وبائی مرض اور اس کے معاشی نتائج نے بھی ممالک کے اندر اور ان کے درمیان عدم مساوات میں اضافہ کیا۔ اس نے قرض دینے اور قرض لینے کا سلسلہ شروع کر دیا، قرض پر انحصار کرنے والے ممالک پچھلی دہائیوں سے اٹھنے والے غیر پائیدار قرضوں کے اوپر زیادہ قرضوں کا ڈھیر لگا رہے ہیں۔ IFIs، دو طرفہ اور نجی قرض دہندگان نے بڑے پیمانے پر لاپرواہی سے قرضے دینے، مزید قرضوں کو آگے بڑھانے اور قرض پیدا کرنے کے حل کے ساتھ تعاون کیا ہے۔ آئی ایم ایف نے اپنے نئے قرضوں کی تقسیم 2019 میں 8.3 بلین ڈالر سے بڑھا کر 2020 میں 31.6 بلین ڈالر کر دی، جبکہ دیگر کثیر جہتی ادارے بھی 52.2 بلین سے بڑھ کر 70.6 بلین ہو گئے۔ 2019 سے 2020 کے درمیان دو طرفہ اور خاص طور پر نجی قرضے میں کمی واقع ہوئی۔

  ان بوجھو کے اوپری حصے میں، IMF امداد کی زیادہ ضرورت والے ممالک پر لاکھوں ڈالر کے سرچارجز لگانے پر قائم رہتا ہے، بشمول ارجنٹائن، ایکواڈور، مصر، پاکستان، اور یوکرین، اور بہت سے دوسرے ممالک۔

  اس سال فروری میں، گہرے غیر مساوی سماجی، اقتصادی، مالیاتی اور سیاسی نظاموں اور تعلقات سے ایک اور بحران پیدا ہوا جو آج دنیا کو منقطع کر رہا ہے۔ روس نے یوکرین پر حملہ کر کے دنیا بھر میں انسانی بحران کو مزید بگاڑ دیا۔ ایک اندازے کے مطابق دنیا بھر میں خوراک اور توانائی کی قیمتوں میں اضافے کے خوفناک پھیلاؤ کے نتیجے میں مزید 71 ملین افراد انتہائی غربت میں چلے گئے ہیں۔

  شرح سود میں اضافے کے ساتھ، قرضوں کا بوجھ اور بھی زیادہ ریکارڈ توڑنے والی بلندیوں تک بڑھ رہا ہے۔ کئی ممالک جو اب قرضوں کے نادہندگان کے دہانے پر ہیں، یا ایسا ہونے کے زیادہ خطرے میں ہیں، سری لنکا، زیمبیا، لبنان، زمبابوے اور سورینام کی پیروی کرنے کا امکان ہے۔ ان میں ارجنٹائن، پاکستان، مصر، کینیا، گھانا یا تیونس شامل ہیں -- زیادہ تر درمیانے آمدنی والے ممالک، یہ ظاہر کرتے ہیں کہ تمام ممالک کو قرض کی منسوخی کی اسکیموں تک رسائی کی ضرورت ہے۔

  2020 تک کم اور درمیانی آمدنی والے ممالک کو نئے قرضوں میں سے دو طرفہ قرض دہندگان کے مقابلے میں نجی قرض دہندگان سے پانچ گنا زیادہ قرض آئے ہیں۔ ان پر نجی قرض دہندگان کے 2.18 ٹریلین امریکی ڈالر یا ان کے طویل مدتی بیرونی عوامی قرضوں کا 63 فیصد واجب الادہ تھے، جن میں سے 1.73 ٹریلین امریکی ڈالر بانڈز کی شکل میں تھے۔

  وہ واضح طور پر G7/G20 کی اسکیموں جیسے ڈیبٹ سروس (قرضوں کے اسقاط) کی معطلی اقدام (DSSI) میں دراڑ کی تصدیق کرتے ہیں۔ چونکہ نجی اور کثیر جہتی قرض دہندگان نے اس اسکیم میں حصہ نہیں لیا، اس کی وجہ سے حصہ لینے والے ممالک کے لیے قرض کی ادائیگیوں کے ایک چوتھائی سے بھی کم حصے کو روک دیا گیا۔

  دسمبر 2021 میں DSSi کی میعاد ختم ہونے پر، پاکستان جیسے شریک ممالک نے ان حکومتوں کو قرض کی سروس کی ادائیگیاں دوبارہ شروع کر دیں جنہوں نے ادائیگیاں معطل کر دی تھیں، لیکن پچھلے دو سالوں میں اٹھنے والے بڑے قرضوں اور سود کی بلد شرحوں نے زیادہ مشکل حالات میں ڈال دیا جو کہ مزید بڑھ سکتے ہیں۔ ایک لمحے کا نوٹس. IFIs کی طرف سے کوئی جواب سامنے نہیں آیا ہے جو نجی قرض دہندگان کی طرف سے سراسر استثنیٰ کے باوجود شرکت کی جلدی اور "حوصلہ افزائی" کرتے رہتے ہیں۔

  نومبر 2020 میں، G20 نے DSSI سے آگے قرضوں کے مسائل کے لئے مشترکہ فریم ورک کی منظوری دی، یہ اسکیم منصوبہ کے طور پر، کچھ کم اور درمیانی آمدنی والے ممالک کے لیے قرضوں کی تنظیم نو کی سہولت فراہم کرتا ہے تقریباً دو سالوں میں صرف 3 ممالک، زمبیا، ایتھوپیا اور چاڈ نے کامن فریم ورک کے لیے درخواست دی ہے، اور اب تک ایک ڈالر کا قرضہ بھی ری اسٹرکچر یا منسوخ نہیں کیا گیا ہے۔ زمبیا کے لیے آئی ایم ایف پروگرام کی منظوری سے متعلق حالیہ خبروں سے ظاہر ہوتا ہے کہ قرضوں میں کمی کفایت شعاری کے اخراجات پر آئے گی۔

  اپنی مختلف شکلوں میں کفایت شعاری نے IFIs کی شرائط اور غالب نیو لبرل ذہنیت کے بعد غریب ممالک کو زیادہ عدم مساوات اور قرضوں کے مزید بحرانوں میں دھنسا دیا ہے۔ یہ منصوبہ ان حالات کے باوجود تبدیل نہیں ہوا ہے جو کہ کفایت شعاری کے اقدامات کے سب سے زیادہ کمزور اور پسماندہ شعبوں پر پڑ رہے ہیں۔ IMF اور 85 حکومتوں کے درمیان طے پانے والے 107 COVID-19 قرضوں میں سے 85% تک ایسے کفایت شعاری کے منصوبے پائے گئے ہیں جن پر صحت کا بحران ختم ہونے پر عمل درآمد کیا جائے گا۔

  یہ تیزی سے تباہ کن موسمیاتی واقعات کے وقت بھی آتا ہے، جو موسمیاتی بحران کے لیے سب سے کم ذمہ دار، غریب ملکوں کے لوگوں پر سب سے زیادہ تباہ کن اثرات مرتب کرتے ہیں۔ عالمی بینک کے ان اعلانات کے پیچھے کہ بینک 2019 کے بعد تیل اور گیس میں مزید سرمایہ کاری کو روک دے گا، کوئلے، گیس اور تیل کے کئی ایسے منصوبے ہیں جن کو اس نے فنڈز فراہم کیے ہیں اور عالمی بینک کا ابھی تک موسمیاتی تبدیلیوں فنڈز میں اپنا حصہ ڈالنا باقی ہے۔ ان منصوبوں نے برساتی جنگلات اور حیاتیاتی تنوع کو تباہ کر دیا، لوگوں اور پوری کمیونٹیز کو بے گھر کر دیا، جنوب کے بہت سے ممالک کو تیل کوئلے اور کی صنعت پر انحصار میں بند کر دیا اور موسمیاتی بحران کو بڑھانے میں بہت زیادہ تعاون کیا۔ 2015 کے پیرس معاہدے کے بعد سے، عالمی بینک نے کوئلے و تیل جیسے ایندھن میں $12 بلین سے زیادہ کی سرمایہ کاری کی، جس میں سے $10.5 بلین نئے براہ راست اس طرح پروجیکٹ میں فنڈز دیئے تھے۔ مخلوط آپریشنز اور بالواسطہ فنڈنگ ​​کے ذریعے نقصان دہ ایندھن میں اربوں زیادہ بہاؤ۔ 2015 سے ورلڈ بینک گروپ کی ایندھن کی امداد کا تقریباً $4 بلین یا 35% آٹھ G20 ممالک کو گیا، جن میں سے کئی فوسل فیول کے لیے عوامی سبسڈی کے سب سے بڑے ذرائع فراہم کرتے ہیں۔

  ہم قرض دہندگان اور عالمی حکمرانوں کے ہاتھوں یرغمال بننے سے انکار کرتے ہیں جو ہمیں زیادہ عدم مساوات اور غربت اور محرومی کی طرف لے جا رہے ہیں۔ فوری طور پر، ہم ان مطالبات کا اعادہ کرتے ہیں جن کا مطالبہ ہم نے بطور سول سوسائٹی 2020 میں کیا تھا۔

  1. تمام قرض دہندگان کی طرف سے فوری طور پر قرض کی منسوخی - بین الاقوامی مالیاتی ادارے، حکومتیں، اور نجی قرض دہندگان - تاکہ لوگوں کو متعدد بحرانوں سے نمٹنے کے قابل بنایا جا سکے۔ پرائیویٹ قرض دہندگان کے لیے قرضوں میں ریلیف میں شرکت کو لازمی بنانے کے لیے مضبوط قانون سازی کی جائے ۔

  2. غیر پائیدار اور ناجائز قرضوں کے بوجھ کو روکنے کے لیے، قرضوں کے بحرانوں کے منصفانہ اور جامع حل پیش کرنے کے لئے، اور زیادہ منصفانہ، منصفانہ اور کاربن کے بعد کے معاشروں کی تعمیر کے لیے مالیاتی اور اقتصادی نظاموں میں نظامی تبدیلیاں، جس میں قرضے کو ختم کرنا شامل ہے۔ لوگوں کے استحصال اور ماحول کی تباہی کو روکنے ۔

  3. موافقت، تخفیف اور نقصان اور نقصانات کے لئے نئے اضافی اور غیر سودی قرضے پیدا کرنے والے موسمیاتی مالیات کی فوری فراہمی، جو کہ عالمی جنوب کی ضروریات کو مناسب طور پر پورا کرنے والے $100 بلین/سال کے وعدے سے کہیں زیادہ ہے۔

  4. مکمل قومی اور عالمی جائزہ اور قرض دینے، قرض لینے اور ادائیگی کی پالیسیوں اور طریقوں میں تبدیلیاں جن کا مقصد غیر پائیدار اور ناجائز قرضوں کو دوبارہ جمع ہونے سے روکنا، جمہوری اداروں اور عمل کو مضبوط کرنا، اور انسانی حقوق اور لوگوں کے خود ارادیت کو برقرار رکھنا ہے۔

  5. حقیقی طور پر شرکت کرنے والے، جامع قرض کی شفافیت اور احتساب کے طریقہ کار اور عمل، بشمول قومی قرض کے آڈٹ، نوعیت، مقصد، شرائط و ضوابط، قرضوں کے حقیقی استعمال، اور قرض سے تعاون یافتہ پالیسیوں اور پروگراموں کے اثرات کا تنقیدی جائزہ لیں گے۔

  6. قرضوں کے بحران کے منصفانہ اور شفاف حل کے لئے اقوام متحدہ کے زیر اہتمام ایک  پابند اور کثیر جہتی فریم ورک کا قیام جو قرض دہندگان کے زیر اثر نہ ہو، جو غیر پائیداری سے ناجائز قرضوں کے مسلئے کو حل کرے اور انسانی حقوق کی ترجیح کو تسلیم کرتا ہو اور تمام فریقین کے حقوق کی ذمہ داریاں نبھانے کا پابند ہو۔

  7. غیر پائیدار اور ناجائز قرضوں کے معاہدے، استعمال اور ادائیگی کی وجہ سے ممالک، لوگوں اور فطرت کو پہنچنے والے نقصانات کی تلافی اور ان کی وصولی کی ضمانت کے لئے عائد کردہ شرائط.

   

  Signatories:

• GLOBALNI TJEDAN DJELOVANJA ZA PRAVDU I OTPIS DUGA

  10. -17. LISTOPADA 2022

  Solidarne smo s milijunima ljudi u mnogobrojnim zemljama koji su posljednjih mjeseci izašli na ulice tražeći okončanje dominacije dugova i destruktivnih politika Međunarodnog monetarnog fonda (MMF), Svjetske banke i drugih globalnih vjerovnika. MMF i Svjetska banka ponovno će od 14. do 16. listopada održati svoje godišnje sastanke kako bi unaprijedili svoje neoliberalne reforme politika, što je obično propuštena prilika za poduzimanje snažnijih koraka u potpori zemljama na globalnom jugu opterećenim dugovima, koje su povrh toga pogođene posljedicama klimatske katastrofe. MMF je dosljedno provodio ove reforme u trenutku krize dugovima ukorijenjenih u globalnim nejednakostima i kolonijalnim naslijeđem. Pandemija COVID-19 naglasila je i pogoršala te dugotrajne neuspjehe naših javnozdravstvenih, socijalnih i ekonomskih sustava, zahtijevajući temeljito preispitivanje praksi i uvjeta MMF-a koji su često pridonosili tim neuspjesima. Skoro tri godine od kada su Ujedinjeni narodi proglasili pandemiju COVID-19, svijet se suočava sa zabrinjavajućim perspektivama, koji su nepravedniji, neravnopravniji i neodrživiji negoli ikad prije.

  MMF i Svjetska banka nastavljaju u velikoj mjeri poslovati nudeći hitne kredite umjesto značajnog otkazivanja dugova i dugo odlagane reparacije za desetljeća politika koje su ljude učinile siromašnijima i zamijenile kolonijalizam ekonomskim imperijalizmom. Neopravdani korporativni utjecaj naveo je države da osiguraju ogromne korporativne subvencije i financijska spašavanja uz malen nadzor i nazadovanja u pogledu zaštite okoliša. MMF-ovi paketi oporavka samo su išli u prilog bogatim korporacijama, uključujući privatne zajmodavce, bez olakšica za ljude opterećene velikim i nelegitimnim dugovima, izgubljenim poslovima, razarajućim siromaštvom, urušavanjem sustava javnog zdravstva i intenziviranjem klimatskih promjena. Sve globalne regije, posebice globalni jug bile su sve dublje pritisnute višestrukim krizama. Stoga je jasna i glasna osuda propalih, manjkavih i promašenih odgovora na sustavne probleme te poziv građanima diljem svijeta da sve snažnije ustraju na stvarnim transformativnim promjenama.

  Tekuća pandemija COVID-19 i dalje  milijune (ljudi) košta/stoji života i sredstava za život, posebice one koji nemaju potporu društva i nemaju pristup cjepivima. Ekonomske posljedice pandemije također su povećale nejednakosti unutar i između zemalja. One su dovele do toga da zemlje ovisne o dugovima nagomilaju još više kredita uz neodržive i nelegitimne dugove akumulirane iz prethodnih desetljeća. Međunarodne financijske institucije, bilateralni i privatni vjerovnici uglavnom su pridonijeli kroz bezobzirno kreditiranje, gurajući više kredita i mjere za stvaranje dugova. MMF je povećao isplatu novih kredita s 8,3 milijardi dolara u 2019. godini na 1,7 milijardi dolara u 2020. godini, dok su druge multilateralne institucije također povećale svoje kredite s 4,3 milijarde dolara na 4,7 milijardi dolara. Bilateralno i privatno kreditiranje zapravo se smanjilo između 2019. i 2020. godine.

  Uz ta opterećenja, MMF i dalje nastavlja naplaćivati milijune dolara dodatnih naknada zemljama kojima je davao velike kredite, često ne poštujući vlastiti statut i norme. Među tim zemljama su, među ostalim, Argentina, Ekvador, Egipat, Pakistan i Ukrajina.

  U veljači ove godine izbila je još jedna kriza iz duboko nejednakog socioekonomskog, financijskog, političkog i vojnog sustava i odnosa koji danas slamaju svijet. Ruska invazija na Ukrajinu dramatično je pogoršala humanitarnu krizu diljem svijeta. Procjenjuje se kako je oko 71 milijun ljudi više gurnuto u ekstremno siromaštvo u svjetlu teških prelijevanja rastućih cijena hrane i energije diljem svijeta.

  S naglo rastućim kamatnim stopama, akumulacija duga raste u rekordne visine. Predviđa se kako će nekoliko zemalja koje se sada smatraju na rubu bankrota, ili su pod visokim rizikom da dođu do njega, slijediti Šri Lanku, Zambiju, Libanon, Zimbabve i Surinam. Među tim zemljama su Argentina, Pakistan, Egipat, Kenija, Gana i Tunis, a od kojih su većina zemlje sa srednjim prihodima, što pokazuje da je svim zemljama potreban pristup otpisu duga. Od novih kredita zemljama s nižim i srednjim prihodima do 2020. godine, pet puta više dugova došlo je od privatnih kreditora u usporedbi s bilateralnim kreditorima. Prema izvještajima, privatni vjerovnici drže 2,18 trilijun ili 63 % dugoročnih vanjskih javnih dugovanja koja su od njih potražena, uključujući 1,73 milijardi dolara u obliku obveznica.

  To potvrđuje ograničenja Inicijative za suspenziju dužničkih usluga G7/G20 (ISDU). Ona nije ponudila ništa zemljama sa srednjim prihodima i, budući da privatni i multilateralni vjerovnici nisu sudjelovali, dovela je do suspendiranja manje od četvrtine otplate dugova za zemlje koje su sudjelovale, bez smanjenja njihovih dugovanja.

  Po isteku ISDU-a u prosincu 2021. zemlje sudionice, kao što je Pakistan, nastavile su otplatu dugovanja vladama koje su suspendirale plaćanja, ali u još težim okolnostima, uključujući veće dugove nastale u posljednjih nekoliko godina i više kamatne stope koje bi se bez upozorenja mogle još više povećati. Nije bilo odgovora vlada i međunarodnih financijskih institucija koje jednostavno nastavljaju “snažno poticati” i „ohrabrivati” sudjelovanje u situaciji puke nekažnjivosti privatnih vjerovnika.

  G20 je u studenome 2020. odobrio Zajednički okvir za dužničke tretmane izvan ISDU-a, program kojim se u teoriji olakšava restrukturiranje dugova za neke zemlje s niskim i srednjim prihodima. U gotovo dvije godine samo su se tri zemlje - Zambija, Etiopija i Čad -  prijavile na Zajednički okvir, a do sada niti jedan dolar duga nije restrukturiran niti otkazan. Najnovije vijesti o odobrenjima programa MMF-a za Zambiju pokazuju da će restrukturiranje ili smanjenje dugova ići na račun štednje, kao i još veće pljačke i nekažnjivosti odgovornih.

  Štednja u različitim oblicima gurnula je siromašne zemlje u dublju nejednakost i daljnje dužničke krize, a uslijed uvjetovanosti međunarodnih financijskih institucija i dominantnog neoliberalnog uma. Taj se recept nije promijenio unatoč uvjetima koji pokazuju najveći utjecaj mjera štednje na najranjivije i marginaliziranije sektore. Utvrđeno je kako oko 85% od 107 COVID-19 kredita dogovorenih između MMF-a i 85 vlada sadrži planove štednje koji će biti provedeni kada se okonča zdravstvena kriza.

  To se također događa u vrijeme sve katastrofalnijih klimatskih događaja, koji izazivaju najdestruktivnije učinke na one koji su najmanje odgovorni za klimatsku krizu - narode globalnog juga. Uz najave Svjetske banke o tome da će prestati financirati izravna ulaganja u naftu i plin nakon 2019. i dalje stoji velik broj projekata u području ugljena, plina i nafte koje je financirala, a u pogledu kojih tek treba odgovarati za doprinošenje klimatskim promjenama. Ti projekti uništili su prašume i biološku raznolikost, raselili ljude i cijele zajednice, zaključali mnoge zemlje na globalnom jugu u ovisnost o industriji fosilnih goriva i uvelike pridonijeli eskalaciji klimatske krize. Od Pariškog sporazuma iz 2015. Svjetska banka uložila je više od 12 milijardi dolara u fosilna goriva, od čega su 10,5 milijardi bila nova direktna financiranja projekata fosilnih goriva. Dodatnemilijarde slijevaju se u  su fosilna goriva kroz mješovite operacije i indirektno financiranje. Oko 4 milijarde dolara ili 35% pomoći Svjetske banke za fosilna goriva od 2015. naovamo otišlo je u osam zemalja G20, od kojih nekoliko pružaju najveće izvore javnih subvencija za fosilna goriva.

  Odbijamo biti talac vjerovnika i globalnih donositelja pravila koji nas vode prema većoj nejednakosti, osiromašenju, deprivaciji i ekocidu. Hitno ponavljamo pozive koje smo kao civilno društvo postavili 2020. godine, zahtijevajući:

  1. trenutačno otpisivanje dugova koje je obvezujuće za sve vjerovnike – međunarodnih financijskih institucija, vlada i privatnih zajmodavaca – kako bi se ljudima omogućilo suočavanje s višestrukim krizama; i snažnije zakonodavstvo kako bi privatni zajmodavci bili obvezni sudjelovati u otkazivanju dugova;

  2. sustavne promjene financijskih i gospodarskih sustava kako bi se zaustavilo nakupljanje neodrživih i nelegitimnih dugova, ponudila pravedna i sveobuhvatna rješenja dužničkih kriza te izgradila ravnomjernija, pravednija i post-ugljična društva. To uključuje i prestanak kreditiranja koje dovodi do iskorištavanja naroda i uništavanja okoliša;

  3. trenutačnu isporuku novih, dodatnih klimatskih sredstva za financiranje prilagodbe, ublažavanje, gubitke i štetu koja proizlazi izklimatskih promjena i koja ne kreiraju nove dugove. Ta sredstava trebaju biti daleko iznad neispunjenog obećanja od 100 milijardi dolara godišnje te na odgovarajući način zadovoljavati potrebe globalnog juga;

  4. temeljita nacionalna i globalna revizija i promjene u politikama i praksama kreditiranja, zaduživanja i plaćanja, s ciljem sprečavanja ponovne akumulacije neodrživih i nelegitimnih dugova, jačanja demokratskih institucija i procesa, poštivanja ljudskih prava i samoopredjeljenja naroda te izvođenja pred lice pravde MMF-a, Svjetske banke i drugih globalnih vjerovnika;

  5. stvarne participativne, uključive mehanizme i procese transparentnosti dugova i odgovornosti, uključujući nacionalne revizije dugova, kojima će se kritički ispitati priroda, svrha, uvjeti, stvarna uporaba zajmova te učinci politika i programa koje podupiru zajmove;

  6. uspostava poštenog, transparentnog, obvezujućeg i multilateralnog okvira za rješavanje dužničke krize (pod pokroviteljstvom UN-a, a ne u poljima u kojima dominiraju vjerovnici) koji se bavi neodrživim i nelegitimnim dugovima i prepoznaje prioritet obveza koje proizlaze iz ljudskih prava za sve uključene;

  7. naknada štete nanesene zemljama, narodima i prirodi zbog ugovaranja, korištenja i plaćanja neodrživih i nelegitimnih dugova te uvjeta koji su nametnuti kako bi se zajamčila njihova naplata.

   

  Signatories:

We are still collecting signatures!
Add your organisation through this form

Sign now!