Skip to main content
  • No Climate Justice without Debt Justice

    The climate emergency is fuelling the accumulation of debt in countries in the global south.

    Countries suffering from the worst impacts of climate change have contributed very little to it, yet they are facing more expensive borrowing costs because of their climate vulnerabilities. They are left with almost no option but to borrow to finance climate mitigation and adaptation, and fund reconstruction and recovery after an extreme climate event. Countries that have accumulated unsustainable debt levels have reduced fiscal space and opportunities to invest in adaptation and mitigation, as well as to recover from loss and damage from increasingly severe climate extreme events, slow onset events and environmental hazards. At the same time, climate finance - which should respond to the principle of common but differentiated responsibilities, as formulated in the 1992 Rio Principles to reflect historical climate debt - is being delivered mainly through loans and debt-creating modalities, placing the financial burden onto the shoulders of the global south.

    All this is happening in a context of increasing debt vulnerabilities. Even before the Covid-19 outbreak, countries in the global south were facing an unfurling debt crisis, which has been fuelled by the economic impacts of the pandemic. Lending to fund fossil fuel projects, by multilateral development banks, export credit agencies and other financial institutions in the global north, has added to the unsustainable and illegitimate debts in the global south.

    One of the consequences of having high debt levels is a sharply reduced fiscal space for public spending and therefore very limited opportunities to invest in the adaptation and mitigation measures necessary to guarantee people’s right to a healthy environment. Moreover, this puts countries in an even worse situation when recovering from loss and damage after a climate disaster. The demand that countries prioritise debt payments, often at high interest rates, means that they cannot respond adequately to the emergencies faced by their populations, such as the pandemic and the climate emergency. The cost of servicing debt has also largely affected women and children who are the most vulnerable groups in society in most countries in the global South. This is so because when governments reduce public spending especially on social protection women and children will suffer the most.

    On the other hand, the global north economies have built up an enormous climate debt to the people and countries in the global south due to their disproportionate contribution to carbon and other greenhouse emissions, amounting to nearly two-thirds of aggregate ‘carbon space’ since the 1800s. The concept of climate debt calls for systemic change. Such change entails not only a recognition of climate debt, but also restitution and reparation for the multiplicities of financial, social and ecological debt owed by the global north to the global south, built in the colonial past and through neo-colonial dynamics today.

    In this context, the need to transition globally towards a more sustainable and equitable economy will not be possible without sustainable, responsible, sufficient, fair and non-debt creating climate finance, as well as finance for transition that does not exacerbate debt vulnerabilities in the global south. Furthermore, debt cancellation is needed for countries not only to be able to fight the Covid-19 pandemic, but also to address the challenges of climate change and pursue a green and inclusive recovery. The urgent message is precisely that: climate justice will not be possible without economic and debt justice. And debt and economic justice won’t be possible without environmental and climate justice.

    This means recognising the climate debt that the global north owes to the global south, and providing sufficient and quality debt-free climate finance as partial restitution for that climate debt. Climate debt reparations also mean that global north countries must contribute to ecological restoration, end extractivism and the use of fossil fuels, and shift to low and zero carbon modes of production, distribution and consumption, rooted in legal and policy paradigm changes for technology transfer and equitable trade rules​​. Debt cancellation is also necessary, recognising the role that it has historically played in promoting and imposing a “development” model that is unjust and unsustainable, and the obstacle it represents today for a fair, equitable and sustainable recovery.

    We demand much more than piecemeal flows of climate finance and one-off instances of "debt relief," we demand a guarantee of non-repetition through structural change for climate justice and debt justice. We demand systemic change.

    We call on world leaders, national governments, public and private financial institutions, to take urgent, just, ambitious action, in compliance with their obligations and responsibilities and commit to the following:

    1. Recognition of the existence of a climate debt, additional to a historical, financial, ecological and social debt, that the global north owes to the global south. This recognition should lead to structural and financial reparations, including delivery of climate finance obligations and debt cancellation, as well as ecological restoration, phasing out fossil fuel subsidies, ending extractivism, and shifting to decarbonized modes of production, distribution and consumption.

    2. Urgent delivery of new and additional, non-debt creating climate finance beyond the unfulfilled $100 billion per year target, that is sufficient and responsive to the climate mitigation, adaptation and loss and damage needs of the peoples and communities of the Global South. The priority given to mitigation in climate finance needs to be reversed, addressing and prioritizing the needs that climate vulnerable communities have to adapt and address every worsening losses and damages. Climate Finance delivery must have an inclusive process that will ensure the contributions are based on fair-shares and will warrant equitable allocation and access, especially to the most vulnerable nations.

    3. Climate finance should be non-debt creating and without conditions. This means it should be primarily delivered in the form of grants. If loans are to be used, it should only be in highly concessional terms and only for certain purposes and programs that will not lead to the accumulation of unsustainable and illegitimate debt burdens. Climate finance should also be public and disbursed for public and publicly accountable programs and projects rather than private for-profit initiatives or public-private partnerships.

    4. Lenders and IFIs should take immediate action to implement ambitious unconditional debt cancellation of unsustainable and illegitimate debts, particularly those generated by funding fossil fuel projects, in order to enable sovereign and participatory policy decisions by those countries so they can meet their human and nature rights’ responsibilities.

    5. An automatic mechanism for debt payments suspension, debt cancellation and debt restructuring, covering public and private lenders, in the aftermath of extreme climatic events, in addition to immediate access to non-debt creating resources for loss and damages. A disaster related to a weather, climate or water hazard occurred every day on average over the past 50 years – killing 115 people and causing US$ 202 million in losses daily. Governments in the global north must set up a separate and additional mechanism for loss and damages in recognition of their responsibility in causing the increased frequency and severity of these extreme events.

    6. In addition to climate finance and debt cancellation, governments in the global north should provide sufficient additional non-debt creating resources to support countries in the global south to tackle the health, social and economic crises. Any new lending and borrowing should be made following responsible lending and borrowing rules, including hurricane clauses and other state contingent clauses so that debt cancellation is automatically granted in the case of climate, health and other emergencies.

    7. Governments and international organisations should promote an open review of the approach to debt sustainability, with UN guidance and civil society participation, in order to move towards a debt sustainability concept that has at its core environmental and climate vulnerabilities, together with human rights and other social, gender and development considerations. Debt cannot be considered sustainable if its payment prevents a country from affording climate resilience plans.

    8. Governments and international organisations should support and work towards the reform of the international financial architecture, in order to bring international finance in line with universally accepted human rights obligations, including the right to development, gender equality and the right of all to live in a healthy environment. Such reform should address the need for a fair, transparent and multilateral framework for debt crisis resolution, under the auspices of the UN and not in lender-dominated arenas, that addresses unsustainable and illegitimate debt;

    9. Governments and international organisations should focus on actions that address the root causes and historical responsibilities for the present debt and climate emergencies. Peoples´ rights to participate in and control the decision-making and implementation of policies to ensure a just and inclusive transition must be guaranteed. There are a number of initiatives being discussed, such as debt-for-climate swaps, and market-based solutions like green bonds and nature-performance bonds that are unlikely to generate fair outcomes in this regard, and could actually add to the debt burden of climate vulnerable countries.

  • No hay justicia climática sin justicia de deuda

    La emergencia climática está alimentando la acumulación de deuda en países del sur global.

    Los países que sufren los peores impactos del cambio climático han contribuido muy poco al mismo y, sin embargo, enfrentan los costos de endeudamiento más elevados debido a sus vulnerabilidades climáticas. Casi no les queda otra opción que endeudarse para financiar la mitigación y adaptación climáticas, así como financiar la reconstrucción y recuperación después de un evento climático extremo. Los países que han acumulado niveles de deuda insostenibles han reducido su espacio fiscal y por tanto las oportunidades para invertir en adaptación y mitigación, así como para recuperarse de pérdidas y daños causados ​​por eventos climáticos extremos cada vez más severos, eventos de evolución lenta y otros riesgos ambientales. Al mismo tiempo, el financiamiento climático, que debe responder al principio de responsabilidades comunes pero diferenciadas, tal como se formula en los Principios de Río de 1992 para reflejar la deuda climática histórica, se está proporcionando principalmente a través de préstamos y modalidades de creación de deuda, lo que coloca la carga financiera en los hombros del sur global.

    Todo esto ocurre en un contexto de creciente vulnerabilidad de la deuda. Incluso antes del brote de la Covid-19, los países del sur global se enfrentaban a una crisis de deuda inminente, que se ha visto agravada por los impactos económicos de la pandemia. Los préstamos para financiar proyectos de combustibles fósiles, por parte de bancos multilaterales de desarrollo, agencias de crédito a la exportación y otras instituciones financieras en el norte global, se han sumado a las deudas insostenibles e ilegítimas en el sur global.

    Una de las consecuencias de tener altos niveles de endeudamiento es un espacio fiscal muy reducido para el gasto público y, por lo tanto, oportunidades muy limitadas para invertir en las medidas de adaptación y mitigación necesarias para garantizar el derecho de las personas a un medio ambiente saludable, así como para recuperarse de pérdidas y daños después de un desastre climático. La exigencia de que los países den prioridad al pago de la deuda, a menudo con altas tasas de interés, significa que no pueden responder adecuadamente a las emergencias que enfrentan sus poblaciones, como la pandemia y la crisis climática. El costo del servicio de la deuda también ha afectado en gran medida a las mujeres y las niñas, que son los grupos más vulnerables de la sociedad en la mayoría de los países del Sur global. Esto es así porque cuando los gobiernos reducen el gasto público, especialmente en protección social, las mujeres y las niñas son las que más sufren.

    Por otro lado, las economías del norte global han acumulado una enorme deuda climática con las personas y los países del sur global debido a su contribución desproporcionada en la emisión de carbono y otros gases de efecto invernadero, que asciende a casi dos tercios del 'espacio de carbono' agregado desde el siglo XIX. El concepto de deuda climática exige un cambio sistémico. Tal cambio implica no solo el reconocimiento de la deuda climática, sino también la restitución y reparación de las multiplicidades de deuda financiera, social y ecológica que el norte global tiene con el sur global, construida en el pasado colonial y a través de la dinámica neocolonial actual.

    En este contexto, la necesidad de realizar una transición global hacia una economía más sostenible y equitativa no será posible sin una financiación climática sostenible, responsable, suficiente, justa y que no genere deuda, así como una financiación para la transición que no agrave las vulnerabilidades de la deuda en el sur global. Además, la anulación de la deuda es necesaria para que los países no solo puedan luchar contra la pandemia, sino también para abordar los desafíos del cambio climático y lograr una recuperación ecológica e inclusiva. El mensaje urgente es precisamente que: la justicia climática no será posible sin justicia económica y de deuda. Y la justicia de deuda y económica no será posible sin la justicia ambiental y climática.

    Esto significa reconocer la deuda climática que el norte global tiene con el sur global y proporcionar financiación climática libre de deuda suficiente y de calidad como restitución parcial de esa deuda climática. Las reparaciones de la deuda climática también significan que los países del norte global deben contribuir a la restauración ecológica, poner fin al extractivismo y al uso de combustibles fósiles, y cambiar a modos de producción, distribución y consumo bajos y nulos en carbono, apoyados en cambios del paradigma legal y político para la transferencia de tecnología y aplicación de reglas comerciales equitativas. También es necesaria la anulación de la deuda, reconociendo el papel que históricamente ha jugado en la promoción e imposición de un modelo de “desarrollo” injusto e insostenible, y el obstáculo que dicha deuda representa hoy para una recuperación justa, equitativa y sostenible.

    Exigimos mucho más que flujos parciales de financiamiento climático o casos específicos de "alivio de la deuda". Exigimos una garantía de que estos hechos no se repetirán a través del cambio estructural para la justicia climática y la justicia de deuda. Exigimos un cambio sistémico.

    Hacemos un llamado a los líderes mundiales, gobiernos nacionales e instituciones financieras públicas y privadas, para que tomen acciones urgentes, justas y ambiciosas, en cumplimiento de sus obligaciones y responsabilidades, y se comprometan con lo siguiente:

    1. Reconocimiento de la existencia de una deuda climática, adicional a una deuda histórica, financiera, ecológica y social, que el norte global le debe al sur global. Este reconocimiento debería conducir a reparaciones estructurales y financieras, incluido el reconocimiento de obligaciones financieras climáticas y la cancelación de la deuda, así como la restauración ecológica, la eliminación gradual de los subsidios a los combustibles fósiles, el fin del extractivismo y el cambio a modos de producción, distribución y consumo descarbonizados.

    2. Entrega urgente de financiamiento climático nuevo y adicional, que no genera deuda, más allá del objetivo no cumplido de $ 100 mil millones por año, que sea suficiente y responda a las necesidades de mitigación, adaptación y pérdidas y daños climáticos de los pueblos y comunidades del Sur Global. La prioridad dada a la mitigación en el financiamiento climático debe revertirse, abordando y priorizando las necesidades que tienen las comunidades vulnerables al clima para adaptarse y abordar cada agravamiento de los daños y pérdidas. La entrega del financiamiento climático debe tener un proceso inclusivo que asegure que las contribuciones se basen en acciones equitativas y garantice una asignación y acceso equitativos, especialmente a las naciones más vulnerables.

    3. La financiación climática no debe generar deuda y no debe tener condiciones. Esto significa que debe entregarse principalmente en forma de subvenciones. Si se usaran préstamos, deberían ser únicamente en términos altamente concesionales y sólo pare ciertos propósitos y programas que no lleven a la acumulación de deudas insostenibles e ilegítimas. El financiamiento climático también debe ser público y desembolsado para programas y proyectos públicos y públicamente responsables en lugar de iniciativas privadas con fines de lucro o asociaciones público-privadas.

    4. Los prestamistas y las instituciones financieras internacionales deben tomar medidas inmediatas para implementar planes ambiciosos de cancelación incondicional de deudas insostenibles e ilegitimas, en particular aquellas generadas por la financiación de proyectos de combustibles fósiles, con el fin de permitir que los países adopten decisiones de política soberana y participativa para que puedan cumplir con sus responsabilidades en materia de derechos humanos y de la naturaleza.

    5. Un mecanismo automático para la suspensión de pagos de la deuda, cancelación de deuda y reestructuración de deuda, que cubre a prestamistas públicos y privados, luego de eventos climáticos extremos, además del acceso inmediato a recursos no generadores de deuda para cubrir pérdidas y daños. Un desastre relacionado con un peligro meteorológico, climático o hídrico ha venido ocurriendo diariamente en promedio en los últimos 50 años – matando a 115 personas y causando US $ 202 millones en pérdidas diarias. Los gobiernos del norte global deben establecer un mecanismo adicional y separado para pérdidas y daños en reconocimiento de su responsabilidad de causar el aumento de la frecuencia y gravedad de estos eventos extremos.

    6. Además de la financiación climática y la cancelación de la deuda, los gobiernos del norte global deberían proporcionar suficientes recursos adicionales que no generen deuda para ayudar a los países del sur global a hacer frente a crisis sanitarias, sociales y económicas. Cualquier nuevo préstamo y endeudamiento debe realizarse siguiendo las reglas de préstamos y créditos responsables, incluidas las cláusulas de huracanes y otras cláusulas contingentes estatales para que la cancelación de la deuda se otorgue automáticamente en el caso de emergencias climáticas, de salud y otras.

    7. Los gobiernos y las organizaciones internacionales deberían promover una revisión abierta del enfoque de la sostenibilidad de la deuda, con la orientación de las Naciones Unidas y la participación de la sociedad civil, a fin de avanzar hacia un concepto de sostenibilidad de la deuda que incorpore en su núcleo las vulnerabilidades ambientales y climáticas, junto con los derechos humanos y otras consideraciones sociales, de género y de desarrollo. La deuda no puede considerarse sostenible si su pago impide que un país pueda ofrecer planes de resiliencia climática.

    8. Los gobiernos y las organizaciones internacionales deben apoyar y trabajar en busca de la reforma de la arquitectura financiera internacional, a fin de armonizar las finanzas internacionales con las obligaciones de derechos humanos universalmente aceptadas, incluido el derecho al desarrollo, la igualdad de género y el derecho de todos a vivir en un medio ambiente sano. Dicha reforma debería abordar la necesidad de un marco justo, transparente y multilateral para la resolución de la crisis de deuda, bajo los auspicios de la ONU y no en escenarios dominados por prestamistas, y que discuta la deuda ilegítima e insostenible.

    9. Los gobiernos y las organizaciones internacionales deben centrarse en acciones que aborden las causas fundamentales y las responsabilidades históricas de la deuda actual y de las emergencias climáticas. Se deben garantizar los derechos de los pueblos a participar y controlar la toma de decisiones y la implementación de políticas para asegurar una transición justa e inclusiva. Se están debatiendo varias iniciativas, como los canjes de deuda por cambio climático, y soluciones basadas en el mercado como los bonos verdes y los bonos de rendimiento de la naturaleza, las cuales es poco probable que éstos generen resultados justos en este sentido y, de hecho, podrían aumentar la carga de la deuda de los países vulnerables al clima.

  • Pas de justice climatique sans justice de la dette

    L'urgence climatique alimente l'accumulation de dettes dans les pays du Sud.

    Les pays souffrant des pires impacts du changement climatique y ont très peu contribué, et sont pourtant confrontés à des coûts d'emprunt plus élevés en raison de leurs vulnérabilités climatiques. Ils n'ont presque pas d'autre choix que d'emprunter pour financer l'atténuation et l'adaptation au changement climatique, et financer la reconstruction et la reprise après un événement climatique extrême. Les pays qui ont accumulé des niveaux d'endettement insoutenables ont réduit leur marge de manœuvre budgétaire et les opportunités d'investir dans l'adaptation et l'atténuation, ainsi que leur capacité à se remettre des pertes et des préjudices causés par des événements climatiques extrêmes de plus en plus graves, des événements à retardement et des risques environnementaux. Dans le même temps, le financement climatique - qui devrait répondre au principe de responsabilités communes mais différenciées, tel qu'il est formulé dans les Principes de Rio de 1992 pour refléter la dette climatique historique - est principalement fourni par le biais de prêts et de modalités de création de dette, faisant peser le fardeau financier sur les épaules des pays du Sud.

    Tout cela se produit dans un contexte de vulnérabilité croissante de la dette. Même avant l'épidémie de la Covid-19, les pays de l'hémisphère sud étaient confrontés à une crise de la dette grandissante, aggravée ensuite par les impacts économiques de la pandémie. Les prêts destinés à financer des projets liés aux énergies fossiles, par des banques de développement multilatérales, des agences de crédit à l'exportation et d'autres institutions financières dans les pays du Nord, ont ajouté aux dettes insoutenables et illégitimes dans les pays du Sud.

    L'une des conséquences d'un niveau d'endettement élevé est une enveloppe budgétaire fortement réduite pour les dépenses publiques et donc des opportunités très limitées d'investir dans les mesures d'adaptation et d'atténuation nécessaires pour garantir le droit des personnes à un environnement sain, et aussi peu de possibilités de se remettre des pertes et des préjudices subis du fait d’une catastrophe climatique. Demander aux pays de donner la priorité aux paiements de la dette, souvent à des taux d'intérêt élevés, signifie qu'ils ne peuvent pas répondre de manière adéquate aux urgences auxquelles leurs populations sont confrontées, telles que la pandémie et l'urgence climatique. Le coût du service de la dette a également largement affecté les femmes et les enfants, qui représentent les groupes les plus vulnérables de la société dans la plupart des pays du Sud. En effet, lorsque les gouvernements réduisent les dépenses publiques, en particulier pour la protection sociale, les femmes et les enfants en souffrent le plus.

    D'un autre côté, les économies des pays du Nord ont accumulé une énorme dette climatique auprès des peuples et pays du Sud, en raison de leur contribution disproportionnée aux émissions de carbone et autres émissions de gaz à effet de serre, représentant près des deux tiers de « l'empreinte carbone » globale depuis les années 1800. Le concept de dette climatique appelle à un changement systémique. Un tel changement implique non seulement une reconnaissance de la dette climatique, mais aussi la restitution et la réparation des multiplicités de dettes financières, sociales et écologiques dues par les pays du Nord aux pays du Sud, accumulées durant le passé colonial et à travers les dynamiques néo-coloniales d'aujourd'hui.

    Dans ce contexte, la nécessité d'effectuer une transition mondiale vers une économie plus durable et plus équitable ne sera pas possible sans un financement climatique durable, responsable, suffisant, juste et non générateur d'endettement, ainsi que sans un financement pour la transition qui n'exacerbe pas les vulnérabilités de la dette dans les pays du Sud. De plus, l'annulation de la dette est nécessaire pour que les pays soient non seulement en mesure de lutter contre la pandémie, mais également pour relever les défis du changement climatique et poursuivre une reprise verte et inclusive. Le message urgent est précisément celui-ci : la justice climatique ne sera pas possible sans justice économique et de la dette. Et une justice de la dette ne sera pas possible sans justice environnementale et climatique.

    Cela signifie reconnaître la dette climatique que les pays du Nord doivent aux pays du Sud, et fournir un financement climatique suffisant, de qualité et sans dette, comme restitution partielle de cette dette climatique. Les réparations de la dette climatique signifient également que les pays du Nord doivent contribuer à la restauration écologique, mettre fin à l'extractivisme et à l'utilisation de combustibles fossiles, et passer à des modes de production, de distribution et de consommation à faibles émissions de carbone, enracinés dans des changements de paradigme juridique et politique pour le transfert de technologies et des règles commerciales équitables. L'annulation de la dette est également nécessaire, reconnaissant le rôle qu'elle a historiquement joué dans la promotion et l'imposition d'un modèle de « développement » injuste et insoutenable, et l'obstacle qu'il représente aujourd'hui pour une reprise juste, équitable et durable.

    Nous exigeons bien plus que des flux fragmentaires de financement climatique et des cas ponctuels d'«allégement de la dette», nous exigeons une garantie de non-répétition par le biais de changements structurels pour la justice climatique et la justice de la dette. Nous exigeons un changement systémique.

    Nous appelons les dirigeants mondiaux, les gouvernements nationaux, les institutions financières publiques et privées, à prendre des mesures urgentes, justes et ambitieuses, dans le respect de leurs obligations et responsabilités et de s'engager à ce qui suit :

    1. Une reconnaissance de l'existence d'une dette climatique, s'ajoutant à une dette historique, financière, écologique et sociale, que les pays du Nord doivent aux pays du Sud. Cette reconnaissance devrait conduire à des réparations structurelles et financières, notamment la fourniture d'obligations de financement climatique et l'annulation de la dette, ainsi que la restauration écologique, la suppression progressive des subventions aux combustibles fossiles, la fin de l'extractivisme et le passage à des modes de production, de distribution et de consommation décarbonés.

    2. L’allocation urgente de financements climatiques nouveaux et supplémentaires, non générateurs d'endettement, au-delà de l'objectif non atteint de 100 milliards de dollars par an, qui soient suffisants et adaptés aux besoins d'atténuation, d'adaptation et de pertes et préjudices climatiques des peuples et des communautés des pays du Sud. La priorité accordée à l'atténuation dans le financement climatique doit être inversée, en répondant et en priorisant les besoins des communautés vulnérables au climat pour s'adapter et faire face à toutes les pertes et préjudices qui ne font que s’aggraver. La mise à disposition du financement climatique doit offrir un processus inclusif qui garantira que les contributions soient basées sur des parts équitables et que l’allocation et l’accès à ce financement soient justes, en particulier pour les pays les plus vulnérables.

    3. Le financement climatique devrait être non générateur de dette et sans conditions. Cela signifie qu'il devrait être principalement fourni sous forme de dons. Si des prêts doivent être utilisés, ils ne doivent l'être qu'à des conditions hautement concessionnelles et uniquement pour certains objectifs et programmes qui ne conduiront pas à l'accumulation de fardeaux de dettes insoutenables et illégitimes. Le financement climatique devrait également être public et déboursé pour des programmes et projets publics et redevables publiquement, plutôt que pour des initiatives privées à but lucratif ou des partenariats public-privé.

    4. Les prêteurs et les IFI devraient prendre des mesures immédiates pour mettre en œuvre une annulation inconditionnelle et ambitieuse de la dette pour toutes les dettes insoutenables et illégitimes, en particulier celles générées par le financement de projets liés à l’énergie fossile, afin de permettre à ces pays de prendre des décisions politiques souveraines et participatives afin qu'ils puissent être à la hauteur de leurs responsabilités vis-à-vis des droits humains et des droits de la Nature.

    5. Un mécanisme automatique de suspension des paiements de la dette, d'annulation et de restructuration de la dette, couvrant les prêteurs publics et privés, à la suite d'événements climatiques extrêmes, en plus d'un accès immédiat à des ressources non créatrices d'endettement pour les pertes et préjudices. Une catastrophe liée à un aléa météorologique, climatique ou hydrique s’est produite chaque jour en moyenne au cours des 50 dernières années – tuant 115 personnes et causant 202 millions de dollars américains de pertes par jour. Les gouvernements des pays du Nord doivent mettre en place un mécanisme distinct et supplémentaire pour les pertes et les préjudices, en reconnaissance de leur responsabilité dans l'augmentation de la fréquence et de la gravité de ces événements extrêmes.

    6. En plus du financement climatique et de l'annulation de la dette, les gouvernements du Nord devraient fournir suffisamment de ressources supplémentaires non créatrices de dette pour aider les pays du Sud à faire face aux crises sanitaires, sociale et économique. Tout nouveau prêt et emprunt doit être effectué conformément à des règles de prêt et d'emprunt responsables, notamment les clauses sur les ouragans et d'autres clauses conditionnelles de l'État, de sorte que l'annulation de la dette soit automatiquement accordée en cas d'urgence climatique, sanitaire et autres.

    7. Les gouvernements et les organisations internationales devraient promouvoir un examen ouvert de l'approche de la soutenabilité de la dette, avec les conseils de l'ONU et la participation de la société civile, afin d'évoluer vers un concept de soutenabilité de la dette qui prenne fondamentalement en compte les vulnérabilités environnementales et climatiques, ainsi que les droits humains et autres considérations sociales, de genre et de développement. La dette ne peut pas être considérée comme soutenable si son paiement empêche un pays d’avoir les moyens de mettre en place des plans de résilience climatique.

    8. Les gouvernements et les organisations internationales devraient soutenir et œuvrer à la réforme de l'architecture financière internationale, afin d'aligner la finance internationale sur les obligations universellement acceptées en matière de droits humains, notamment le droit au développement, l'égalité des genres et le droit de vivre dans un environnement sain pour tous. Une telle réforme devrait répondre au besoin d'un cadre juste, transparent et multilatéral pour la résolution de la crise de la dette, qui puisse traiter de la dette insoutenable et illégitime sous les auspices de l'ONU et non dans des arènes dominées par les prêteurs.

    9. Les gouvernements et les organisations internationales devraient se concentrer sur des actions qui s'attaquent aux causes profondes et aux responsabilités historiques de la dette actuelle et des urgences climatiques. Les droits des peuples à participer et à contrôler la prise de décision et la mise en œuvre des politiques pour assurer une transition juste et inclusive doivent être garantis. Il existe un certain nombre d'initiatives en cours de discussion, telles que les échanges de dette contre le climat, et les solutions basées sur le marché, comme les obligations vertes et les obligations de performance nature, qui sont peu susceptibles de générer des résultats équitables à cet égard, et pourraient en fait alourdir le fardeau de la dette des pays vulnérables au climat.

  • Não há Justiça Climática sem Justiça da Dívida

    A emergência climática está a desencadear a acumulação da dívida em países no Sul Global.

    Os países que têm sofrido os maiores impactos provocados pelas alterações climáticas contribuíram muito pouco para elas; no entanto, enfrentam atualmente custos de empréstimos mais elevados devido às suas vulnerabilidades climáticas. São deixados quase sem opções alternativas a pedir empréstimos para financiar a adaptação e a mitigação climáticas, e financiar a reconstrução e a recuperação após um evento climático extremo. Os países que acumularam níveis de dívida insustentáveis reduziram o espaço e as oportunidades fiscais para investir em adaptação e mitigação, e ainda para recuperar de perdas e danos provocados por eventos climáticos extremos, eventos de desencadeamento lento e perigos ambientais cada vez mais graves. Ao mesmo tempo, o financiamento climático, que deverá dar resposta ao princípio de responsabilidades comuns, mas diferenciadas, conforme formulado na Declaração do Rio de 1992, de modo a refletir a dívida climática histórica, está a ser disponibilizado sobretudo através de empréstimos e modalidades de criação de dívida, colocando o peso financeiro sobre os ombros do Sul Global.

    Tudo isto acontece num contexto de cada vez maior vulnerabilidade em termos de dívida. Mesmo antes do surto de Covid-19, os países do Sul Global enfrentavam uma crise da dívida que tem vindo a ser agravada pelos impactos económicos da pandemia. Os empréstimos para financiar projetos de combustíveis fósseis através de bancos de desenvolvimento multilaterais, agências de exportação de crédito e outras instituições financeiras no Norte Global têm agravado as dívidas insustentáveis e ilegítimas no Sul Global.

    Uma das consequências de ter elevados níveis de dívida é um espaço fiscal para gastos públicos profundamente reduzido e, consequentemente, oportunidades muito limitadas de investimento nas medidas de adaptação e mitigação necessárias para garantir o direito das pessoas a um ambiente saudável, e ainda para recuperar das perdas e dos danos após um desastre climático. A obrigação imposta aos países para que estes deem prioridade aos pagamentos de dívida, geralmente com taxas de juro elevadas, significa que não conseguem responder de forma adequada às emergências que as suas populações enfrentam, como por exemplo a pandemia e a emergência climática. O custo do serviço da dívida afetou maioritariamente mulheres e crianças, que são os grupos mais vulneráveis na sociedade na maioria dos países do Sul Global. Isto deve-se ao facto de que, quando os governos reduzem os gastos públicos, especialmente no que diz respeito à proteção social, as mulheres e as crianças são as que mais sofrem.

    Por outro lado, as economias do Norte Global acumularam uma enorme dívida climática para com as pessoas e os países no Sul Global devido à sua contribuição desproporcional para as emissões de carbono e outras emissões de gases de efeito de estufa, ascendendo a quase dois terços do “espaço carbónico” acumulado desde 1800. O conceito de dívida climática requer uma mudança sistémica. Tal mudança implica não apenas o reconhecimento da dívida climática, mas também a restituição e reparação das multiplicidades de dívida financeira, social e ecológica devida pelo Norte Global ao Sul Global, criada no passado colonial e perpetuada atualmente através de dinâmicas neocoloniais.

    Neste contexto, a necessidade de uma transição global no sentido de uma economia mais sustentável e equitativa não será possível sem um financiamento climático justo, suficiente, responsável, sustentável e que não contribua para a dívida, e ainda financiamento para uma transição que não exacerbe vulnerabilidades em termos de dívida no Sul Global. Além disso, o cancelamento da dívida é necessário para que os países consigam não só combater a pandemia, mas também fazer face aos desafios das alterações climáticas e procurar uma recuperação ecológica e inclusiva. A mensagem urgente é precisamente essa: a justiça climática não será possível sem a justiça económica e da dívida. E a justiça da dívida não será possível sem justiça climática e ambiental.

    Isto implica reconhecer a dívida climática que o Norte Global tem para com o Sul Global, e a disponibilização de financiamento climático de qualidade, suficiente e livre de dívida, como restituição parcial da dívida climática. As reparações de dívida climática significam ainda que os países do Norte Global devem contribuir para a restauração ecológica, para o fim do extrativismo e para a utilização de combustíveis fósseis, e fazer a transição para modos de produção, distribuição e consumo com um nível zero ou baixo de emissão de carbono, enraizados em mudanças de paradigma legais e em políticas para regras comerciais equitativas e de transferência tecnológica. O cancelamento da dívida é igualmente necessário, reconhecendo o papel que tem desempenhado, historicamente, na promoção e imposição de um modelo de “desenvolvimento” injusto e insustentável, e o obstáculo que representa atualmente para uma recuperação sustentável, equitativa e justa.

    Exigimos muito mais do que fluxos fragmentados de financiamento climático e casos únicos de “alívio da dívida”; exigimos uma garantia de que essa situação não se repetirá, através de mudanças estruturais a nível da justiça climática e da justiça da dívida. Exigimos uma mudança sistémica.

    Instamos os líderes mundiais, os governos nacionais e as instituições públicas e privadas a tomar medidas urgentes, justas e ambiciosas, em conformidade com as suas obrigações e responsabilidades, e a comprometerem-se com o seguinte:

    1. Reconhecimento da existência de uma dívida climática, além de uma dívida histórica, financeira, ecológica e social que o Norte Global tem para com o Sul Global. Este reconhecimento deveria conduzir a reparações estruturais e financeiras, incluindo a disponibilização de obrigações financeiras climáticas e o cancelamento da dívida, e ainda a restauração ecológica, a eliminação de subsídios para combustíveis fósseis, o fim do extrativismo e a transição para modos de produção, distribuição e consumo descarbonizados.

    2. Disponibilização urgente de novo financiamento climático adicional que não gere dívida, além da meta por cumprir de $100 mil milhões por ano, que seja suficiente e dê resposta às necessidades dos povos e das comunidades do Sul Global em termos de danos, perdas, adaptação e mitigação associados às alterações climáticas. A prioridade dada à mitigação no financiamento climático deve ser invertida, dando resposta e priorizando as necessidades das comunidades vulneráveis às alterações climáticas para se adaptarem e fazerem face a danos e perdas cada vez mais acentuados. A disponibilização de financiamento climático deverá compreender um processo inclusivo que assegurará que as contribuições se baseiam em quotas justas e que garantem acesso e alocação equitativos, sobretudo para os países mais vulneráveis.

    3. O financiamento climático não deverá ser gerador de dívida nem deverá incluir condições. Isto significa que deverá ser fornecido maioritariamente sob a forma de subvenções. Se for necessário recorrer a empréstimos, estes só devem ser realizados em condições altamente concessionais e apenas para determinados fins e programas que não deem origem à acumulação de encargos da dívida ilegítimos e insustentáveis. O financiamento climático deverá ainda ser público e concedido para programas e projetos públicos e publicamente controláveis, e não para iniciativas de lucro privado ou parcerias público-privadas.

    4. Os credores e as IFI deverão tomar providências imediatas para implementar o ambicioso cancelamento incondicional da dívida relativo a dívidas insustentáveis e ilegítimas, particularmente aquelas geradas através do financiamento de projetos de combustíveis fósseis, de modo a permitir decisões de política participativa e soberana por parte dos países, para que estes possam cumprir as suas responsabilidades a nível de direitos humanos e da natureza.

    5. Um mecanismo automático para suspensão de pagamentos da dívida, cancelamento e reestruturação da dívida, abarcando credores públicos e privados, no rescaldo de eventos climáticos extremos, além do acesso imediato a recursos não geradores de dívida para perdas e danos. Em média, nos últimos 50 anos, ocorreu um desastre climático ou de contaminação de água diariamente – matando 115 pessoas e causando US$ 202 milhões de perdas diárias. Os governos do Norte Global devem definir um mecanismo distinto e adicional para perdas e danos, em reconhecimento da sua responsabilidade no aumento da frequência e gravidade destes eventos extremos.

    6. Além do cancelamento da dívida e do financiamento climático, os governos do Norte Global deverão fornecer recursos adicionais suficientes que não gerem dívida, de forma a ajudar os países do Sul Global a fazer face às crises económicas, sociais e de saúde. Qualquer crédito e empréstimo deverá ser realizado em conformidade com regras de crédito e de empréstimo responsáveis, incluindo cláusulas relativas a furacões e outras cláusulas contingentes, para que o cancelamento da dívida seja automaticamente garantido no caso de emergências climáticas, de saúde e outras.

    7. Os governos e as organizações internacionais deverão promover uma revisão aberta da abordagem à sustentabilidade da dívida, com orientação da ONU e participação da sociedade civil, de modo a avançarem no sentido de um conceito de sustentabilidade da dívida centrado nas vulnerabilidades ambientais e climáticas, juntamente com os direitos humanos e outras considerações sociais, de género e de desenvolvimento. A dívida não pode ser considerada sustentável se o seu pagamento impede um país de conseguir comportar planos de resiliência climática.

    8. Os governos e organizações internacionais deverão apoiar e trabalhar no sentido de reformar a arquitetura financeira internacional, de modo a colocar o financiamento internacional em linha com obrigações de direitos humanos universalmente aceites, incluindo o direito ao desenvolvimento, à igualdade de género e o direito de todos a viver num ambiente saudável. Tal reforma deverá dar resposta à necessidade de um enquadramento multilateral, transparente e justo para a resolução da crise da dívida, sob os auspícios da ONU e não em esferas dominadas por credores, e fazer face a dívidas ilegítimas e insustentáveis.

    9. Os governos e as organizações internacionais deverão focar-se em ações que deem resposta às raízes do problema e às responsabilidades históricas que contribuíram para a dívida e para as emergências climáticas atuais. Devem ser garantidos os direitos de as pessoas participarem e controlarem o processo de tomada de decisões e a implementação de políticas para assegurar uma transição justa e inclusiva. Existem inúmeras iniciativas a ser discutidas, como por exemplo swaps de “dívida por clima”, e soluções de mercado, tais como obrigações ecológicas e obrigações de desempenho associado à natureza, que têm uma baixa probabilidade de produzir resultados justos a este respeito, e que poderão, aliás, contribuir para aumentar o peso da dívida de países vulneráveis a nível climático.

  • Geen klimaatrechtvaardigheid zonder schuldrechtvaardigheid

    De klimaatcrisis voedt de opeenstapeling van schulden in landen in het mondiale zuiden.

    Landen die de ergste gevolgen van de klimaatverandering ondervinden, hebben daar weinig toe bijgedragen, maar worden door hun kwetsbaarheid voor het klimaat geconfronteerd met hogere financieringskosten. Zij hebben bijna geen andere keuze dan te lenen om klimaatmitigatie en -adaptatie te financieren en om de wederopbouw en het herstel na een extreme klimaatgebeurtenis te financieren. Landen die een onhoudbare schuldenlast hebben opgebouwd, hebben minder begrotingsruimte en minder mogelijkheden om te investeren in aanpassing en matiging en om te herstellen van verliezen en schade ten gevolge van steeds ernstiger extreme klimaatgebeurtenissen, en de sluipende klimaatgevolgen en milieu-rampen. Tegelijkertijd wordt de klimaatfinanciering - die zou moeten beantwoorden aan het beginsel van gemeenschappelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden, zoals geformuleerd in de Rio-beginselen van 1992 om de historische klimaatschuld te weerspiegelen - hoofdzakelijk verstrekt via leningen en schuldcreërende modaliteiten, waardoor de financiële last op de schouders van het mondiale zuiden wordt gelegd.

    Dit alles vindt plaats in een context van toenemende kwetsbaarheid door schulden. Zelfs vóór de uitbraak van Covid-19 werden landen in het zuiden van de wereld geconfronteerd met een zich uitbreidende schuldencrisis, die nog is aangewakkerd door de economische gevolgen van de pandemie. Leningen van multilaterale ontwikkelingsbanken, exportkredietinstellingen en andere financiële instellingen in het Noorden ter financiering van fossiele-brandstofprojecten hebben de onhoudbare en onrechtmatige schulden in het Zuiden doen toenemen.

    Een van de gevolgen van hoge schulden is een sterk verminderde begrotingsruimte voor overheidsuitgaven en dus zeer beperkte mogelijkheden om te investeren in de aanpassings- en mitigatiemaatregelen die nodig zijn om het recht van mensen op een gezond milieu te waarborgen. Bovendien brengt dit landen in een nog slechtere positie bij het herstel van verliezen en schade na een klimaatramp. De eis dat landen voorrang geven aan schuldaflossing, vaak tegen hoge rentevoeten, betekent dat zij niet adequaat kunnen reageren op de noodsituaties waarmee hun bevolking te kampen heeft, zoals de pandemie en de klimaatnoodsituatie. De kosten van de schuldendienst zijn ook in grote mate ten laste gekomen van vrouwen en kinderen, die in de meeste landen in het Zuiden de meest kwetsbare groepen in de samenleving vormen. Wanneer regeringen de overheidsuitgaven verminderen, met name die voor sociale bescherming, hebben vrouwen en kinderen daar immers het meest onder te lijden.

    Anderzijds hebben de economieën van het mondiale noorden een enorme klimaatschuld opgebouwd ten opzichte van de mensen en landen in het mondiale zuiden als gevolg van hun onevenredig grote bijdrage aan emissies van koolstof en andere broeikasgassen, die sinds de jaren 1800 bijna tweederde van de totale "koolstofruimte" bedraagt. Het concept van klimaatschuld vraagt om een systemische verandering. Een dergelijke verandering houdt niet alleen een erkenning van de klimaatschuld in, maar ook restitutie en herstel van de veelvoudige financiële, sociale en ecologische schulden van het mondiale noorden aan het mondiale zuiden, opgebouwd in het koloniale verleden en door neokoloniale dynamiek vandaag de dag.

    In dit verband zal de noodzaak om wereldwijd over te schakelen op een duurzamere en rechtvaardigere economie niet mogelijk zijn zonder duurzame, verantwoorde, toereikende, billijke en niet-schuldencreërende klimaatfinanciering, alsook financiering voor de overgang die de kwetsbaarheid van de schuldenlast in het mondiale zuiden niet vergroot. Voorts is schuldkwijtschelding niet alleen nodig om landen in staat te stellen de Covid-19-pandemie te bestrijden, maar ook om de uitdagingen van de klimaatverandering aan te pakken en te streven naar een groen en inclusief herstel. De dringende boodschap is precies dat: klimaatrechtvaardigheid zal niet mogelijk zijn zonder economische en schuldrechtvaardigheid. En schuld- en economische rechtvaardigheid zal niet mogelijk zijn zonder milieu- en klimaatrechtvaardigheid.

    Dit betekent dat de klimaatschuld van het mondiale noorden aan het mondiale zuiden moet worden erkend, en dat moet worden voorzien in voldoende en hoogwaardige schuldvrije klimaatfinanciering als gedeeltelijke restitutie voor die klimaatschuld. Herstel van de klimaatschuld betekent ook dat de landen van het mondiale Noorden moeten bijdragen tot ecologisch herstel, een eind moeten maken aan extractivisme en het gebruik van fossiele brandstoffen, en moeten overschakelen op koolstofarme en koolstofvrije productie-, distributie- en consumptiewijzen, die hun wortels hebben in een wijziging van het juridisch en beleidsmatig paradigma voor technologieoverdracht en billijke handelsregels. Schuldenkwijtschelding is eveneens noodzakelijk, gezien de rol die zij in het verleden hebben gespeeld bij het bevorderen en opleggen van een "ontwikkelingsmodel" dat onrechtvaardig en onduurzaam is, en gezien de belemmering die zij thans vormen voor een eerlijk, billijk en duurzaam herstel.

    Wij eisen veel meer dan versnipperde stromen van klimaatfinanciering en eenmalige gevallen van "schuldverlichting", wij eisen een garantie dat herhaling wordt voorkomen door structurele veranderingen voor klimaatrechtvaardigheid en schuldrechtvaardigheid. Wij eisen systemische verandering.

    Wij roepen de wereldleiders, de nationale regeringen en de publieke en private financiële instellingen op om dringend rechtvaardige en ambitieuze actie te ondernemen, in overeenstemming met hun verplichtingen en verantwoordelijkheden, en zich tot het volgende te verbinden:

    1. Erkenning van het bestaan van een klimaatschuld, naast een historische, financiële, ecologische en sociale schuld, die het mondiale noorden heeft jegens het mondiale zuiden. Deze erkenning moet leiden tot structurele en financiële herstelmaatregelen, waaronder het nakomen van klimaatfinancieringsverplichtingen en schuldkwijtschelding, alsook tot ecologisch herstel, geleidelijke afschaffing van subsidies voor fossiele brandstoffen, beëindiging van extractivisme en overschakeling op koolstofarme productie-, distributie- en consumptiewijzen.

    2. Dringende verstrekking van nieuwe en aanvullende klimaatfinanciering die geen schulden creëert en verder gaat dan de nog niet vervulde doelstelling van 100 miljard dollar per jaar, die toereikend is en tegemoetkomt aan de behoeften van de volkeren en gemeenschappen in het Zuiden op het gebied van mitigatie, aanpassing en verlies en schade. De prioriteit die in de klimaatfinanciering wordt gegeven aan mitigatie moet worden omgekeerd, waarbij de behoeften van klimaatgevoelige gemeenschappen om zich aan te passen en elke verergering van verliezen en schade aan te pakken, moeten worden aangepakt en prioriteit moeten krijgen. Klimaatfinanciering moet worden verstrekt via een inclusief proces dat ervoor zorgt dat de bijdragen gebaseerd zijn op een eerlijke verdeling en een billijke toewijzing en toegang garanderen, met name voor de meest kwetsbare landen.

    3. Klimaatfinanciering mag geen schulden met zich meebrengen en moet onvoorwaardelijk zijn. Dit betekent dat zij in de eerste plaats in de vorm van subsidies moet worden verstrekt. Als er toch leningen moeten worden gebruikt, dan alleen tegen zeer gunstige voorwaarden en alleen voor bepaalde doeleinden en programma's die niet zullen leiden tot een opeenhoping van onhoudbare en onrechtmatige schuldenlasten. Klimaatfinanciering moet ook openbaar zijn en worden uitbetaald voor openbare en door de overheid te verantwoorden programma's en projecten, en niet voor particuliere initiatieven met winstoogmerk of publiek-private partnerschappen.

    4. Kredietverstrekkers en IFI's (Internationale Financiële instellingen, vert.) moeten onmiddellijk actie ondernemen om ambitieuze onvoorwaardelijke kwijtschelding van onhoudbare en onrechtmatige schulden door te voeren, met name schulden die zijn ontstaan door de financiering van projecten voor fossiele brandstoffen, teneinde soevereine en participatieve beleidsbeslissingen van die landen mogelijk te maken, zodat zij hun verantwoordelijkheden op het gebied van mensen- en natuurrechten kunnen nakomen.

    5. Een automatisch mechanisme voor de opschorting van schuldbetalingen, schuldkwijtschelding en schuldherschikking, dat zowel publieke als particuliere kredietverleners dekt, in de nasleep van extreme klimaatgebeurtenissen, naast onmiddellijke toegang tot niet-schuldcreërende middelen voor verlies en schade. In de afgelopen 50 jaar heeft zich gemiddeld elke dag een ramp voorgedaan in verband met een weer-, klimaat- of waterramp - waarbij 115 mensen om het leven kwamen en dagelijks 202 miljoen US-dollar aan verliezen werd geleden. De regeringen in het noorden van de wereld moeten een afzonderlijk en aanvullend mechanisme voor verlies en schade opzetten als erkenning van hun verantwoordelijkheid voor de toegenomen frequentie en ernst van deze extreme gebeurtenissen.

    6. Naast klimaatfinanciering en schuldkwijtschelding moeten regeringen in het noorden van de wereld voldoende aanvullende, niet-schuldcreërende middelen verstrekken om landen in het zuiden van de wereld te helpen de gezondheidscrisis en de sociale en economische crisis aan te pakken. Het verstrekken en opnemen van nieuwe leningen moet gebeuren volgens de regels voor verantwoorde leningen, met inbegrip van orkaanclausules en andere voorwaardelijke clausules, zodat schuldkwijtschelding automatisch wordt toegestaan in geval van klimaat-, gezondheids- en andere noodsituaties.

    7. Regeringen en internationale organisaties moeten een open evaluatie van de benadering van schuldhoudbaarheid bevorderen, met richtsnoeren van de VN en deelname van het maatschappelijk middenveld, om te komen tot een schuldhoudbaarheidsconcept dat milieu- en klimaatkwetsbaarheden als kern heeft, samen met mensenrechten en andere sociale, gender- en ontwikkelingsoverwegingen. Schuld kan niet als duurzaam worden beschouwd als de betaling ervan een land verhindert om plannen voor klimaatbestendigheid te bekostigen.

    8. Regeringen en internationale organisaties moeten de hervorming van de internationale financiële architectuur steunen en nastreven, teneinde de internationale financiële wereld in overeenstemming te brengen met de universeel aanvaarde verplichtingen inzake mensenrechten, waaronder het recht op ontwikkeling, gendergelijkheid en het recht van eenieder om in een gezond milieu te leven. Een dergelijke hervorming moet gericht zijn op de noodzaak van een billijk, transparant en multilateraal kader voor het oplossen van schuldencrises, onder auspiciën van de VN en niet in door kredietverstrekkers gedomineerde arena's, dat onhoudbare en onrechtmatige schulden aanpakt;

    9. Regeringen en internationale organisaties moeten zich richten op acties die de onderliggende oorzaken en historische verantwoordelijkheden voor de huidige schulden- en klimaatcrises aanpakken. Het recht van volkeren om deel te nemen aan en controle uit te oefenen op de besluitvorming en de uitvoering van beleid om een rechtvaardige en inclusieve overgang te waarborgen, moet worden gegarandeerd. Er wordt gesproken over een aantal initiatieven, zoals "debt-for-climate swaps" en marktgebaseerde oplossingen zoals groene obligaties en "nature-performance bonds", die in dit verband waarschijnlijk geen billijke resultaten zullen opleveren en de schuldenlast van klimaatgevoelige landen zelfs zouden kunnen verzwaren.

    Dutch translation was kindly provided by Globalinfo.nl


No Climate Justice without Debt Justice English   Download
Pas de justice climatique sans justice de la dette Français   Download
No hay justicia climática sin justicia de deuda Español   Download
Não há Justiça Climática sem Justiça da Dívida Portuguese   Download

Signatories

We are still collecting signatures!
Add your organisation through this form

Sign now!

International and regional

350.org
Action Aid International International and regional
African Forum on Debt and Development (Afrodad) Africa
Amigos de la Tierra America Latina y el Caribe - ATALC Latin America and the Caribbean
Amnesty International
Asian Peoples' Movement on Debt and Developmen (APMDD) Asia
Campaign of Campaigns International and regional
Center for Economic and Social Rights International and regional
Climate Action Network Europe Europe
Corporate Accountability International and regional
Equal Asia Foundation (Stichting EqualA Foundation) Asia
Eurasian Diplomatic Center
European Network on Debt and Development (Eurodad) Europe
Feminist Task Force International and regional
Fight Inequality Alliance, Asia Asia
Focus on the Global South International and regional
Fridays For Future, MAPA International and regional
Global Campaign for Education International and regional
Institute of the Blessed Virgin Mary - Loreto Generalate International and regional
International Union for Land Value Taxation and Free Trade International and regional
International Women's Rights Action Watch Asia Pacific Asia
Jubilee USA Network United States
Oil Change International International and regional
Oxfam International International and regional
Passionists International International and regional
Red Latinoamericana por Justicia Económica y Social (Latindadd) Latin America and the Caribbean
Sisters of Charity of Nazareth Congregational Leadership International and regional
Society for International Development (SID) International and regional
The International Union for Experts of Sustainable Development International and regional
Third World Network International and regional
UNANIMA International International and regional
VIVAT International International and regional
WoMin African Alliance Africa
YOUNGO International and regional

Africa

Abibinsroma Foundation Ghana
ACTION SOLIDAIRE INTERNATIONAL - ASI Senegal
Activista laikipia county Kenya
Africa Coal Network Ghana
Afrique Eco 2100 Togo
AfroLeadership Cameroun
AJECC - Association des Jeunes Engagés contre le Changement Climatique Togo
Alliance for Empowering Rural Communities Ghana
ANEEJ Nigeria
APPUI SOLIDARITE POUR LE RENFORCEMENT DE L AIDE AU DEVELOPPEMENT Mali
Associação Cívica Laulenu Angola
Benin YOUTH4CLIMATE Benin
Bridge that Gap Initiative Nigeria
Bridge That Gap Initiative Nigeria
CANZIM Zimbabwe
Center for Peace Education and Community Development Nigeria
Centre for Human Rights and Climate Change Research Nigeria
Ecology Africa Foundation South Africa
Focus of Disabled Persons Kenya
Gender Based Violence as a Public Health Issue Nigeria
Greater Purposes For Development Organization Sierra Leone
Greater Whange Residents Trust Zimbabwe
International Federation of Sustainable Development Experts Egypt
Mains Libres Maroc
Natural Justice South Africa
Ong EDER (Environnement, Développement et énergies Renouvelables) Conakry
Plataforma Mulheres em Acção Angola
RAPEN Senegal
Réseau CADTM Afrique Mali
SEATINI Uganda
Tiniguena Guinea Bissau
Women in Mining in Nigeria Nigeria
Youth Association for Angola Community development (AJUDECA) Angola
YWCA of Nigeria Nigeria
Zimbabwe Coalition on Debt and Development (ZIMCODD) Zimbabwe

Asia

350 Pilipinas Philippines
ALTSEAN-Burma Burma
Bangladesh Institute of Human Rights Bangladesh
Center for migrant advocacy Philippines
Center for Participatory Research and Development-CPRD Bangladesh
CLEAN (Coastal Livelihood and Environmental Action Network) Bangladesh
Climate Science Indonesia Indonesia
Climate Watch Thailand Thailand
DIVA for Equality Fiji
Eco Heart Foundation Nepal
ENVIRONICS TRUST India
Go Green With QAU Pakistan
KIRDARC Nepal
KRuHA - People's Coalition for The Rights to Water Indonesia
Makesense PH, LCOY PH Philippines
Micronesia Conservation Trust Micronesia
National Campaign for Sustainable Development Nepal Nepal
National Hawker Federation India
National Labour Academy Nepal
Oyu Tolgoi Watch Mongolia
Pakistan Kissan Rabita Committee Pakistan
RDPI - Rural Development Policy Institute Pakistan
RIHRDO (Rural Infrastructure and Human Resource Development Organization ) Pakistan
Rivers without Boundaries Mongolia
Rural Area Development Programme (RADP) Nepal
SPA BHOPAL India
Task Force Detainees of the Philippines Philippines
Transparency International Korea Korea
UNISC International Japan

Australia

Aid/Watch Australia
Jubilee Australia Australia
Madden Sainsbury Foundation Australia

Europe

11.11.11 Belgium
ACEP Portugal
Adéquations France
ATTAC Spain
ATTAC España Spain
Both ENDS Netherlands
Bretton Woods Project United Kingdom
Bulgarian Gender Research Foundationn Bulgaria
CADTM France France
CAFOD United Kingdom
Changemaker Norway
Christian Aid United Kingdom
Christian aid ireland Ireland
CIDES Spain
CIDSE Belgium
CNCD-11.11.11 Belgique
Co-ordination Office of the Austrian Bishops' Conference for International Development and Mission (KOO) Austria
CROSOL Croatia
Debt Justice Norway Norway
Economistas sin Fronteras Spain
Enginyeria sense Fronteres Spain
Equinox Initiative for Racial Justice Belgium
Erlassjahr.de Germany
Estonian Roundtable for Development Cooperation Estonia
Eurasian Diplomatic Center Serbia
fets Spain
FFF Portugal Portugal
FOKUS-Forum for Women and Development Norway
Forn de teatre Pa'tothom Spain
Friends of the Earth Scotland Scotland / UK
Global Justice Manchester England UK
Global Justice Now United Kingdom
Global Policy Forum Europe Germany
Global Social Justice Belgium
Glopolis Czech Republic
Islamic Relief Worldwide United Kingdom
Jubilee Debt Campaign United Kingdom
Jubilee Debt Campaign, Manchester United Kingdom
Jubilee Scotland United Kingdom
Justícia i Pau Spain
Lafede.cat - Organitzacions per a la Justícia Global Catalunya
Lithuanian NGDO Platform Lithuania
Marea blanca de Catalunya Catalunya
medicusmundi Spain
National Society of Conservationists - FoE Hungary Hungary
Observatori del Deute en la Globalitzacio Spain
Oikos - Cooperação e Desenvolvimento Portugal
Plataforma Auditoria Ciudadana de la Deuda (PACD) Spain
Plataforma en defensa de la sanitat publica de Polinyà Spain
Plateforme Française Dette et Développement France
ritimo France
SLOGA Slovenian NGDO platform for development, global education and humanitarian aid Slovenia
SOMO Netherlands
Soroptimist International United Kingdom
Stamp Out Poverty United Kingdom
Swadeshi Bureau for Alternative Globalisation The Netherlands
Trócaire Ireland
War on Want United Kingdom
WECF International Netherlands
whalley Range Climate Action Group, Manchester UK
Womankind Worldwide United Kingdom
World Economy, Ecology and Development - WEED e.V. Germany
Xarxa D'Economia Solidaria Catalunya
XR Auderghem Belgium

Latin America and the Caribbean

Accion Ecologica Ecuador
Agencia prensa rural Colombia
agoec Argentina
Alianza para la Conservación y el Desarrollo (ACD) Panama
Asociación Argentino Uruguaya de Economía Ecológica y Universidad Nacional de Rosario Argentina
Asociación Generaciones de Paz (ASDEPAZ) El Salvador
asociacion jovenes en red El Salvador El Salvador
ASP Bolivia
Atedible Chile
Barranquilla+20 Colombia
Caribbean Policy Development Centre Barbados
Centro de Defesa dos Direitos Humanos Brasil
Centro de Derechos Económicos y Sociales - CDES de Ecuador Ecuador
Centro de Documentación en Derechos Humanos "Segundo Montes Mozo S.J." (CSMM) Ecuador
Centro Empresarial El Champal SAC Peru
Centro Memorial "Martin Luther King" Cuba
CESTA Amigos de la Tierra El Salvador
Coalicion de Tendencias Calasistas en la Diversidad Venezuela ( CTCDVENEZUELA) Venezuela
Colectivo Voces Ecológicas COVEC Panama
Comuna Caribe Puerto Rico
Comuna Urupagua Venezuela
Confederación Campesina del Peru Peru
Costa Rica Integra Costa Rica
CTA-Autónoma Argentina
DAUGE A.C. Mexico
Derecho Ambiente y Recursos Naturales DAR Peru
Diálogo 2000-Jubileo Sur Argentina Argentina
Dinamismo Juvenil A.C. Mexico
Eko consultores Ecuador
Equidad de Genero ciudadania trabajo y familia Mexico
Equipo Impulsor Nacional del Acuerdo de Escazú El Salvador
Fundación La Hendija - Unidad de Vinculación Ecologista (UVE), Paraná, Entre Ríos Argentina
Fundación Manos Anaranjadas Republica Dominicana
FUNSALPRODESE El Salvador
Gestos Brazil
GFLAC Ecuador
Grito dos Excluidos Continental Brasil
Haiti Survie Haiti
Helvetas Guatemala
Illa, centro de educación y comunicación Peru
International Rivers Brazil
Intipachamama Nicaragua
Jubilee Caribbean Grenada
Jubileu Sul Brasil Brasil
La Ruta del Clima Costa Rica
Marcha Mundial de las Mujeres Macronorte Peru Peru
Movimiento Tzuk Kim-pop Guatemala
Observatorio Petrolero Sur Argentina
Organización Fraternal Negra Hondureña OFRANEH Honduras
Otros Mundos Chiapas Mexico
Partido Socialista Autentico Federación Corrientes Argentina
Pedagogías de la Oralidad Peru
Peru Equidad Peru
Polo Democrático Alternativo Internacional Colombia
RACDES El Salvador
Reaccion Climatica Bolivia
Red de defensoras del ambiente y el Buen Vivir Argentina
Red Mexicana de acción frente al Libre Comercio-RMALC Mexico
RENICC Nicaragua
SEFRAS Brasil
Serapaz Mexico
SIEMPREVIVAS Puerto Rico
SOBREVIVENCIA, Amigos de la Tierra Paraguay Paraguay
XR Argentina Argentina
YouthSpeakUp Trinidad and Tobago

North America

Climate Emergency Institute Canada
Democratic Socialists of America, International Committee, Economics + Trade United States
EnGen Collaborative United States
Fondazione Proclade Internazionale-onlus United States
Friends of the Earth US United States
Human Nature United States
IFBPW United States
KAIROS: Canadian Ecumenical Justice Initiatives Canada
Maryknoll Office for Global Concerns United States
Sisters of Charity Federation United States
Sisters of Charity of Nazareth Western Province Leadership United States
Sisters of Charity of Seton Hill Generalate United States
The Global Sunrise Project Canada